11. "Pierwsza lekcja latania to nie byle co."

Tydzień w Hogwarcie minął szybciej niż można było się tego spodziewać. Każdy bał się o życie, swoje i rodziny. W Proroku Codziennym przez ten czas przybyło artykułów o nowych atakach, a teraz jeszcze doszły zabójstwa. Ginęli mogole, czarodzieje mugolskiego pochodzenia, a nawet dwoje czarodziejów półkrwi. Rodzice Erniego McMilliana  chcieli zabrać go do domu, ale Dumbleodre'owi udało się ich przekonać i chłopak został. W świecie magii panowała panika, a ludzie bali się wychodzić z domów. Nawet mugole zauważyli, że coś jest nie tak. Jednak każdy czarodziej uważał, że Hogwart jest teraz najbezpieczniejszym miejscem na ziemi.
Dziś był dzień najbardziej wyczekiwany przez pierwszoroczniaków. Pierwsza lekcja latania, to nie byle co. Choć była wczesna pora, to jedna dziewczynka nadal siedziała na wygodnym fotelu w PW i czytała "Quidditch przez wieki". Była mugolaczkom i bardzo bała się wysokości, a to że będą latać na miotłach wcale jej nie pomogło. Myślała, że jeśli przeczyta trochę o quidditchu to będzie jej łatwiej, ale się przeliczyła. Znowu zastanawiała się co by było, gdyby była czarownicą czystej krwi. Pewnie umiałaby teraz perfekcyjnie latać na miotle, jej rodzinie nic by nie zagrażało i nie byłaby wyzywana przez Ślizgonów od szlam. Może nie płacze na każdym kroku, ale jest jej przykro i ledwo się powstrzymuje by nie rozpłakać się przed wszystkimi. Wzięła sobie słowa Julii do serca i musi być twarda by pokazać, że to na niej nic nie robi.
-Miona...? -usłyszała szept i omal nie dostała zawału.
Szybko się odwróciła.
-Neville? Co ty tu robisz?
-Mógłbym o to samo zapytać... -Mruknął do siebie. -A teraz mów. Czemu nie śpisz?
-Nev, ja się boję... Boję się latania. Wiem, że to może wydawać głupie, ale ja się serio boję...
Chłopak powiedział ostatnią rzecz jaką mogła się spodziewać.
-Powiedziałaś chyba z cztery razy "boję", więc jest naprawdę źle! -Spróbował zażartować, ale Hermiona nie zrozumiała jakże zabawnego żartu. -Też się boję... Nie zauważyłaś, że jestem ciamajdą? Miona ja nawet hasła do wieży zapomniałem, a raz ubrać majtek, ale to inna sprawa... Ty masz lęk wysokości, a ja mam to i jeszcze więcej. Dzielna jesteś, dasz radę przestań i tyle czytać! Dziewczyno ty zaraz staniesz się chodzącą encyklopedią! Minęły dopiero dwa tygodnie, a ty już przeczytałaś połowę biblioteki.
-Wypraszam sobie! Kocham czytać i nikt mi nie zabroni tego robić. Poza tym to encyklopedią chciałabym być...
-Miona, to był żart, no z tą encyklopedią... -Zaczął z uśmiechem. -Ja tu do ciebie z sercem, chcę ci pomóc i zmusić do snu, a ty nic! Nawet "dzięki" czy coś!
Hermiona zamknęła książkę i wstała.
-Dziękuję, Neville... -wyszeptała i uśmiechnęła się lekko.
Weszła po schodach do swojego dormitorium, położyła się do ciepłego łóżka i zasnęła. Longbottom stał nadal na środku PW.
Co ja nagle taki mądry się zrobiłem? Chyba za dużo czasu spędzam ze stryjem... Oj, stanowczo za dużo.
Chłopak wrócił z powrotem do dormitorium i od razu zasnął, tak jak jego przyjaciółka.

~*~

Stali na boisku ustawieni w rzędzie na przeciwko siebie -Ślizgoni z jednej, a Gryfoni z drugiej. Patrzyli na siebie wrogo i z ręką na sercu można powiedzieć, że nie robili nic żeby się sprowokować, tylko czekali aż pani Hooch się w końcu przyjdzie. Jak jej nie było tak nie ma, a gdy pierwszoroczni tracili już nadzieję, że w ogóle się zjawi -przyszła. Momentalnie na twarzach uczniów pojawiły się uśmiechy, a zniknęła niepewność.
-Dzień dobry. Nazywam się Hooch i będę was uczyć latania na miotle. -Powiedziała z wielkim uśmiechem. -No, na co czekacie? Stawać obok mioteł!
Wykonali polecenie, a większość nawet wystawiła już rękę do przodu. Pozostali, widząc to zrobili to samo.
-A teraz musicie powiedzieć "do mnie"! -wyjaśniła pani Hooch. -A gdy miotła będzie już przez was trzymana, usiądźcie na niej.
Nielicznym miotła od razu znalazła się w ręce, jedni musieli powtórzyć słowa jeszcze raz; jeszcze inni wciąż powtarzali te dwa wyrazy aż miotły wylądowała w ich dłoniach. Jedną z tych osób była Hermiona, a drugą Neville.
-Bardzo dobrze! Teraz musicie... -Nie dokończyła, bo jeden z uczniów wznosił się w powietrze coraz wyżej i szybciej. -Na Merlina, chłopcze! Wracaj na ziemię, teraz!
Pani Hooch zaczęła panikować, a w jej oczach pojawił się strach i przerażenie, kiedy zobaczyła jak Neville leci wprost na ...mur.
-Panie Longottom! Niech pan natychmiast się... -Kolejne słowa ugrzęzły profesorce w gardle. Było już za późno, chłopak z wielkim impetem uderzył w ścianę i osunął się po niej na ziemię.
Przerażeni Gryfoni i kilka Ślizgonów natychmiast do niego podbiegli. Pozostali patrzyli na to z rozbawieniem i wrednymi uśmiechami. Pani Hooch przebijała się przez gapiów aż w końcu udało jej się dotrzeć na sam przód, gdzie leżał poszkodowany. Neville miał przecięty łuk brwiowy, podbite oko, napuchniętą wargę z której leciała krew, a jego lewa ręka była wygięta pod dziwnym kątem. Chłopak był biały jak ściana i nieprzytomny. Dookoła niego klęczeli załamani przyjaciele, a zaraz potem, również nauczycielka.
-Odsuńcie się! -rozkazała, patrząc na klęczących.
-Ale...! -zaczął Dean.
-Żadnych "ale", Thomas! Odsuńcie się natychmiast! -warknęła stanowczo, a oni zrobili jak kazała.
Pani Hooch wzięła nieprzytomnego Neville'a na ręce i ruszyła w stronę szkoły. Nagle zatrzymała się i z surową miną obejrzała.
-Jeśli zobaczę kogoś w powietrzu na miotle, to zostanie wywalony ze szkoły nim ktokolwiek zdąży powiedzieć "quidditch"! -zawołała w kierunku uczniów i ruszyła dalej.
Za panią profesor podążali zmartwieni przyjaciele Neville'a oprócz Harry'ego, który stał teraz cały czerowny ze zdenerwowania i patrzał na jednego ze Ślizgonów. Longbottom dostał dzisiaj rano Przypominajkę, a teraz Malfoy trzymał ją w swoich oślizgłych łapach. Potter podszedł do platynowłosego, który się śmiał, i wyciągnął rękę po własność swojego przyjaciela.
-Oddawaj to Malfoy! -warknął.
-Bo co ty mi zrobisz Potter? -zapytał z sarkazmem. -Podoba mi się i chyba sobie to wezmę. -Wystawił rękę z przedmiotem. -Longottom powinien pilnować prezenciku od babuni, a teraz należy do mnie! Ten grubas i niedorajda pewnie się nawet nie skapnie!
-Zamknij się! -zawołała zdenerwowana Parvati. -Akurat ty nie powinieneś się odzywać! Najpierw spójrz w lustro, a potem się odzywaj.
-A ty co, Patil? W Longottomie się zakochałaś, że tak go bronisz? -zakpiła Pansy Parkinson. Nikt nie ma prawa, a w szczególności Gryfoni, obrażać jej przyjaciół.
Ślizgoni zaśmiali się złośliwie, a Parvati zrobiła się cała czerwona ze złości, ale nie odezwała się ani słowem.
-Ty się lepiej zamknij Parkinson i zajmij własnym tyłkiem! -warknął Harry, a Patil spojrzała na niego z wdzięcznością. -Oddawaj to Malfoy. Mówię ostatni raz!
Ale tleniony nie miał zamiaru słuchać się okularnika. Wsiadł na miotłę i wzniósł się w powietrze.
-Chcesz? To sobie ją weź. Za wysoko Potter, a może ty nie umiesz latać? -zapytał z kpiną Draco, potrząsając Przypominajką.
Potter prychnął i również odbił się od ziemi i znalazł się na przeciwko Ślizgona.
Nikt nie będzie mówił, że nie umiem latać!
Spojrzał wrogo w oczy Malfoya i wyciągnął rękę po przedmiot, który aktualnie znajdował się w dłoni Dracona.
-Powiedziałem, Potter, chcesz to ją sobie weź! -zawołał i rzucił kulą.
Harry bez zastanowienia "wystrzelił" by złapać Przypominajkę. Leciał, a wiatr rozwiewał mu włosy i wesoło muskał jego skórę. Jak on tęsknił za tym uczuciem... W domu mógł latać codziennie, ale tu? Nie pozwolono mu nawet zabrać miotły. Oczywiście przemycił ją zmniejszoną przez tatę, ale nie miał okazji polatać. Chłopak leciał szybciej i szybciej, a jego oczy przez cały czas były wgapione w jedną rzecz, w ową Przypominajkę. Był już blisko, już czuł, że zaraz będzie u celu. Złapał, złapał ją. Jego serce przepełniła duma, a jego oczy zwróciły się w stronę Ślizgona, który patrzał na to wszystko z niedowierzanie. Teraz już o wiele wolniej, podleciał do niego.
-I co zdziwiony? -zaśmiał się z wielkim uśmiechem Harry.
-Nawet nie wie pan jak bardzo, panie Potter. -Odpowiedział. Harry'emu coś się nie zgadzało. Nie powiedział tego Malfoy, a jakaś kobieta. Odwrócił się i zobaczył opiekunkę swojego domu.
No to mam przerąbane...
-Za mną. -Zarządziła z surowym wyrazem twarzy.
Jeszcze lepiej... Wywalą mnie z budy, a to dopiero drugi tydzień. Matka mnie zabije!
Zeskoczył z miotły i podążył za panią profesor, tam gdzie jeszcze niedawno poszli jego przyjaciele. Nauczycielka szła nie odwracając się za siebie, a Harry wiedział już, że ma wielkie kłopoty. Kiedy ominęli gabinet należący do McGonagall, do którego myślał że pójdą, to w jego głowie pojawiły się jeszcze gorsze myśli.
Idziemy do Dumbledore'a... Kurde, jest gorzej niż myślałem!
Jednak Harry się myslił, nie szli do żadnego Dumbledore'a ani nawet do pani Hooch. Profesor McGonagall zatrzymała się dopiero przed klasą pana Corissa. Z grzeczności zapukała i bez pozwolenia weszła.
-Witaj John, mogę prosić Wooda na słówko? -zapytała z miłym uśmiechem. Gdy profesor się zgodził z klasy wyszedł chłopak, który wyglądał na około 15 lat. -Potter, Wood za mną.
Oliver zastanawiał się co takiego zrobił i układał już plan jak z tego wybrnąć. Za to Harry nie miał zielonego pojęcia o co tu chodzi. Przez całą drogę rzucali sobie zdziwione spojrzenia. Gdy dotarli do gabinetu nauczycielki to weszli za nią do środka. W tym momencie profesor McGonagall odwróciła się w ich stronę.
-Potter, to jest Oliver Wood. Oliverze, znalazłam ci nowego Szukającego! -powiedziała z dumą, wskazując na Harry'ego.
Wood obszedł go dookoła, a na sam koniec się uśmiechnął.
-Nada się! -odpowiedział wesoło. -No, pani profesor. Myślę, że w tym roku możemy wygrać Puchar Quidditcha!
-Mam taką nadzieję... -Mruknęła McGonagall, ale lekko się uśmiechnęła. Wiedziała, że Harry będzie taki sam jak jego ojciec -niesamowity w quidditcha.
-Ale znaczy, że będę grał na pozycji Szukającego? Przecież pierwszoroczni nie mogą zapisywać się do drużyny. -Powiedział zaskoczony Potter. -Co nie znaczy, że mi się to nie podoba... -Dodał z wielkim uśmiechem.
-Co nie znaczy, że nie będziesz ukarany. -Oznajmiła profesorka z bardziej surowym wyrazem twarzy.
-Co?! -wykrzyknął okularnik. -Ale, proszę pani...!
-Żadnych "ale", panie Potter.
-Ale ja muszę trenować!
-Nie ochodzi... No racja, Potter, musicie trenować. Tym razem ci się udało. -Powiedziała; nie uśmiechnęła się, ale kąciki ust jej zadrżały. -Możecie już iść.
-Dziękuję, pani profesor! -zawołali w tym samym momencie i wyszli z klasy.
Zupełnie jak ojciec... O, nie! Żeby tylko nie robił tych okropnych kawałów, bo Argus ma już bliźniaków Weasley'ów na głowie!

~*~

Potter biegł korytarzem, a zatrzymał się dopiero przed SS. Nie zapomniał przecież o swoim przyjacielu, który miał wypadek. Nagle Harry przypomniał sobie o Przypominajce, która znajdowała się na dnie kieszeni jego bluzy. Otworzył drzwi i szybkim krokiem podszedł do łóżka obleganego przez resztę jego przyjaciół.
-Co z nim? -zapytał lekko przestraszony. Zupełnie zapomniał o tym co się przed chwilą wydarzyło. Teraz najważniejszy był jego przyjaciel.
-Neville teraz śpi, gdybyś przyszedł prędzej to może byś z nim pogadał. -Odezwał się Ron.
-Nie o to mu chodzi, kretynie! -warknęła podenerwowana Julia. -Neville ma złamaną rękę w dwóch miejscach, poza tym nic wielkiego się nie stało. Jest poobijany i posiniaczony, ale najważniejsze że żyje. Pani Promfey dała mu jakiś eliksir, a rany po rozcięciach zniknęły. Później drugie i jego twarz nabrała kolorów, a podbite oko nie było już podbite. Przed chwilą zasnął.
-To dobrze, powinien odpoczywać... -Mruknął Seamus. -Mów co z tobą.
-Miałeś kłopoty?
-Wylecisz ze szkoły?
-Czemu ty zawsze musisz się w coś plątać?
-Co się stało?
-Jak McGonagall cię ukarała?
-Zgwałciła cię?
-Mogę skłamać, że ratowałeś mi życie. Mam o zrobić?
Pytali jedno przez drugie.
-Może trochę wolniej? -zapytał rozbawiony Harry. -Nie. Nie. Bo lubię. Malfoy zarąbał Neville'a Przypominajkę, a ja ją mu odebrałem. Zostałem Szukającym Gryfonów. Co?! Nie! Fuj! Nie musisz, Dean, nie chcę wylecieć z drużyny.
Wszyscy byli zaskoczeni tym co powiedział im Harry, a raczej tym co odpowiedział.
-A możesz opowiedzieć co się zdarzyło? -zapytała niepewnie Hermiona, która trzymała dłoń Neville'a w swojej.
-Jasne... -Mruknął Potter i zaczął opowiadać.
O tym jak Malfoy zabrał Przypominajkę i nie chciał oddać, jak Parvati broniła Neville'a, o tym jak złapał prezent Longbottoma i tym co zdarzyło się w gabinecie McGonagall. Wszyscy zaczęli gratulować Harry'emu tego że został Szukającym ich domu i kiedy już z powrotem usiedli na miejscach, Neville się obudził.
-O, sześć Harry... -Mruknął z lekkim uśmiechem.
-Siema! -zawołał wesoło Potter. -Nie zgadniesz co mam!
Wyciągnął z kieszeni bluzy Przypominajkę i wręczył ją Neville'owi.
-O dzięki... Myślałem, że ją zgubiłem... -Szepnął ze słabym uśmiechem. -Gdzie była?
-W łapach Malfoya, ale nie martw się! Od dezynfekowana! -zaśmiał się Harry i poklepał przyjaciela po dłoni.
-Parvati tu była i wszystko nam powiedziała. Masz kłopoty? -zapytał przejęty.
-Nie, nie mam. -odpowiedział okularnik i ponownie opowiedział całe zajście. -...i tak zostałem Szukającym.
-Gratuluję! -zawołał wesoło Neville, ale to był błąd, bo gardło zaczęło go piec.
-Wszystko w porządku? -zapytał zmartwiony Seamus.
-Mym... -Mruknął Neville. -Ej, będziesz pierwszym Szukającym na pierwszym roku od wielu lat!
-Noo. Wood mi mówił! -zaśmiał się Harry. -Ron, twoi bracia też są w drużynie, nie?
-Są pałkarzami, jednymi z najlepszych. Pewnie już dawno wygraliby Puchar, ale od czasów Charlie'go nie było żadnego dobrego Szukacjącego. Teraz to Puchar Quidditcha mamy gwarantowany!
Wszyscy przyznali mu rację, a u Neville'a siedzieli do wieczora, a potem wrócili do PW i poszli spać. Zasnęli od razu, bo ten dzień był naprawdę ciężki.

Łapcie rozdział ;) Kolejny pojawi się za tydzień o tej samej porze ^^
Dedykacja: Abigail
CZYTAM = KOMENTUJĘ