16. "Znicz, na którym zaciskał swoje palce"

Profesor Dumbledore siedział w swoim gabinecie, mówiąc siedział miałam na myśli chodził z podenerwowaniem. Oczekiwał właśnie swojego przyjaciela - Nicolasa Flamela. Był bardzo zdenerwowany tym spotkaniem. Tu chodzi o cały świat czarodziejów, a on się spóźnia... Dumbledore był zawsze opanowany, ale ta sytuacja go przerosła. Nie zdarzało się coś takiego od wielu lat, a teraz tak nagle znowu pojawiają się ataki i trzeba natychmiast wymyślić nowy plan unicestwienia złego charakteru. Może Albus Dumbledore był mądry, ale nie był cudotwórcą. Myśli przez całe dnie i noce, ale nic. Nie wymyślił nic sensownego i chyba to go najbardziej frustrowało. Chyba nie pójdzie do tego człowieka i nie zacznie z nim walczyć, bo to by było bardzo nieodpowiedzialne i nienormalne. Chodził już od dobrej pół godziny po swoim gabinecie i znowu rozmyślał. Uważał, że dobrym pomysłem było ukrycie Kamienia w Hogwarcie. Chyba ten złoczyńca ma trochę szacunku do niego i nie przyjdzie do szkoły po ten głupi Kamień. o by było nie rozsądne z jego strony, bo Albus był świadomy, że za wszelką cenę, razem z Nicolasem, będą bronić Kamienia. Do gabinetu wszedł tęgi mężczyzna z długą siwą brodą. Miał błękitne oczy, które szukały właśnie przyjaciela. Miał na sobie długą bordową szatę i czerwoną tiarę.
- Albus! - zawołał i przytulił przyjacielsko Dumbledore'a.
- Witaj Nicolasie! Wiem, że jesteś w tym tygodniu zajęty, ale to naprawdę nie mogło czekać. Żyjesz na tym świecie trochę dłużej niż ja i zdajesz sobie sprawę z tego, że Kamieniowi i nam wszystkim grozi niebezpieczeństwo. On wrócił, a najgorsze w tym jest to, że nadal nie wiemy kto to jest. Działa tak precyzyjnie, że nigdy nie można zobaczyć jego twarzy. Nawet jeśli mógłbym podejść i zdjąć mu kaptur, to pewnie nic nie byłoby widać. Jak to mówią trzeba być naprawdę dobrym złym, by nie odkryto jego twarzy.
- Kto tak mówi? - zapytał zaskoczony Nicolas.
- No właśnie nikt! - zaśmiał się Albus, a napięcie, które nim władało przez kilka dobrych tygodni powoli go opuszczało. - Staje się to coraz bardziej podejrzane... Giną czarodzieje i mugole, a złapano tylko kilku z napastników. Każdy wie, że coś się dzieje, ale nikt nie wie co i kto za tym stoi. Uczniom należą się jakieś wyjaśnienia, a ja nie mam pojęcia jak im to wszystko wytłumaczyć, bo sam nie wiem jak. Kiedyś za tymi atakami stał niejaki Tom Marvolo Riddle, którego nazywano Lordem Voldemortem, ale zginął w Bitwie o Hogwart, a jego tak zwany szef nie jest znany. Wszystko było zorganizowane precyzyjnie i bez wielkiego rozgłosu. Wiadomo było, że chce wytępić wszystkich mugoli i mugolaków. Drogi Nicolasie... Ja nie mam pojęcia co tu się dzieje!
- Tak jak my wszyscy, Albusie. Tak jak my wszyscy... - Westchnął przeciągle Flamel i poklepał przyjaciela po plecach. - Tylko zostaje mi pytanie. Co robimy z Kamieniem Filozoficznym?
- Wydaje mi się, że bez względu na wszystko powinniśmy zabezpieczyć go w jakiś sposób.
- Masz rację, ale jak?
- A to już, Nicolasie, zadanie naszych profesorów! - zaśmiał się serdecznie Dumbledore.
- Jeśli tak jest zawsze, drogi przyjacielu, to należy im się podwyżka! - zażartował.
- Chyba masz rację, bardzo dużo pracują i należy im się więcej. Nie uważasz?
 - Tak, tak. Masz rację. Dobrze, Albusie! Jeśli nie masz mi już niczego ważnego do powiedzenia, to już muszę wracać do żony. - Powiedział w roztargnieniu Nicolas.
- Oczywiście. Możesz już iść! Pozdrów ją ode mnie! - odpowiedział mu Dumbledore i usiadł w swoim wygodnym fotelu.

~*~

Uczniowie cieszyli się z tego meczu bardziej niż poprzedniego dnia. Każdy z szalami w barwach Gryffindoru lub Slytherinu podążał na trybuny. Trzeba przyznać, że więcej było fanów drużyny Gryfonów, ale cóż im się dziwić? Ślizgoni zawsze obrażali, upokarzali i denerwowali kogo popadnie, a potem bezczelnie śmiali się z tego przez dobry tydzień. Uczniowie tracili już do nich cierpliwość i zaczęli się mścić, a jeśli Krukoni i Puchoni robili coś komuś innemu, a to nie było dobre, to jest naprawdę źle. Drużyna z domu Lwa ustawiona była w ciasnym kole i słuchała bardzo nudnego i długiego przemówienia Wooda.
- Jesteśmy silni i razem możemy więcej. Musimy działać razem i nikomu nie pozwolić odebrać nam piłki albo, tak jak w moim wypadku, nie wpuścić jej. Harry, pamiętaj żeby nie pozwolić temu osiłkowi złapać znicza. Angelino, Kate, Alicjo... - Mówił jeszcze przez dobre pół godziny, a cała drużyna prawie spała na stojąco. - No dobrze drużyno. Idziemy wygrać mecz!
Jak na komendę wszyscy podskoczyli, a George Weasley przewrócił się na swojego brata, który wpadł na Harry'ego i dalej potoczyło się jak w dominie, a ostatni upadł zdenerwowany Oliver.
- Jeśli przez to przegramy, to obiecuję, że nakopię wam w tyłki i szybko się mnie nie pozbędziecie! - warknął i z dumą wstał.
- Taa. Bo teraz na pewno możemy... - Mruknął Fred, trzymając się za tyłek.
- Nie prawda! Zamknij się! - zawołał oburzony Wood. - Idziemy!
Wyszli na boisko, a przywitano ich głośnymi krzykami i brawami. Wzbili się w powietrze i okrążyli stadion, w momencie w którym wylądowali na boisko weszła przeciwna drużyna w akompaniamencie ryków Ślizgonów. Oblecieli dookoła boisko i wylądowali naprzeciwko swoich rywali, patrząc na nich jak na śmieci co kompletnie rozbawiło drużynę Gryfonów. Teraz byli pewni, że pokonają Ślizgonów nawet jeśli mięliby wylądować u pani Pomfrey.
- To ma być ładna i czysta gra! - ostrzegła ostrym tonem pani Hooch. - Wood, Flint podajcie sobie ręce.
Obaj kapitanowie podeszli do siebie i uścisnęli sobie dłonie, o wiele mocniej niż to było konieczne. Oliver nienawidził Marcusa i nie mógł dokładnie stwierdzić kiedy to się zaczęło. Było to chyba na drugim roku, gdy chłopcy pobili się o książkę w bibliotece. Od tego czasu rywalizują ze sobą we wszystkim i o wszystko, ale najbardziej miał znaczenie quidditch. Dlatego Gryfonowi tak bardzo zależy na zdobyciu Pucharu Quidditcha. Wtedy w końcu pokonałby Flinta, pierwszy raz. Jeszcze nigdy jego drużyna nie pokonała Ślizgonów w walce o puchar. Oby dwa zespoły wzbiły się w powietrze.
- I oto ruszyli! W drużynie Gryffindoru... -Lee Jordan wymienił po kolei nazwiska zawodników oby dwu drużyn. -Bell ma kafla, podaje do Spinnet, ta podaje do Jordan. Rzuca i... niestety obronił. Piłka w posiadaniu Flinta. Tak!! Świetny strzał George! Pałkarz właśnie złamał rękę kapitanowi Ślizgonów, który teraz schodzi z boiska. Brawo chłopie! To znaczy...  To było nieodpowiednie zachowanie, pani profesor. że co?! Jakie punkty karne?! Na pani Hooch! Przecież on mógł uderzyć w niego tłuczkiem! Flint miał wtedy piłkę! Uff... Wszyscy grają dalej bez straty punktów. Kafel przejęła Alicja Spinnet, ta dziewczyna dopiero cela! Podaje do Angeliny, ta rzuca i... GOOOL!!! 10 punktów dla Gryfonów!
Harry dalej nie słuchał, bo zajął się szukaniem znicza. Okrążał boisko i patrzał na trybuny czy tam też go nie ma. To był dla jedenastolatka pierwszy i bardzo ważny mecz. Starał się jak mógł by pokazać na ile go stać i pragnął złapać tę złotą piłeczkę, zacisnąć na niej swoje palce i wygrać to dla przyjaciół i wszystkich Gryfonów. Gryffindor prowadził już 60:10, a Potter cieszył się ze wszystkimi. Może niektórzy uważali go za rozpuszczonego chłopczyka, który uwielbia się wywyższać i ma każdego gdzieś. Może lubił być w centrum uwagi, ale na pewno nikim nie gadzi, no może z wyjątkiem większości Ślizgonów. Chciał być jak ojciec, taki wspaniały, zabawny i idealny. Nikt nie wiedział jak Harry się cieszył kiedy dostał się do drużyny i gdy Łapa i tata napisali do niego ten list. Chciał być godnym następcom Huncwotów i coś czuł, że jego przyjaciele też tego pragną. Gryfoni prowadzili już 120:20. Z tej euforii dwa razy okrążył stadion i wtedy go zobaczył. Mała złota piłeczka fruwała koło jednej obręczy. Harry, widząc lecącego w jej kierunku Szukającego Ślizgonów wystrzelił jak torpeda. Leciał, czując jak pruje przez lekki wiatr. Był coraz bliżej piłki, mierzył się właśnie z Nickelsonem, ale wiedział, że jeśli czegoś nie zrobi to przegra. Na równi dolecieliby do znicza, a wtedy zaczęli by o niego walczyć, a że Harry był słabszy od tego siódmoklasisty, to wiedział, że przegrają. Wtedy w jego głowie pojawiła się myśl i bez zastanowienia rzucił się na piłkę, dosłownie i w przenośni. Nie obchodziło go czy znajduje się aktualnie na miotle, czy to przeżyje, czy będzie jeszcze chodził, czy wygrają mecz. Liczyła się teraz ta złota piłeczka trzepocząca piłeczka i to, że musi ją złapać. Ostatnio co zapamiętał był znicz, na którym zaciskał swoje palce i okrzyki radości Gryfonów, Krukonów i Puchonów. Więcej nie pamiętał.

******************************
Jest rozdział i chyba trochę więcej opisów :)
Nie mam zielonego pojęcia czy wyszedł mi odpis meczu, więc prosiłabym o wasze zdanie na ten temat :D
Jestem padnięta po biwaku i niektóre zdania mogą być bez ładu i składu, ale nie chciałam przekładać dodanie rozdziału na później i tak już długo czekaliście.
Dziękuję Makowej Pani za... hym... za całokształt komentarza w poprzednim rozdziale. Nie było tam żadnego słodzenia ani niczego typu "wspaniale", "genialnie", "super". Była motywacja do pisanie lepszych dłuższych, opisowych i mniej podwórkowych rozdziałów :)
Chciałabym, więc zadedykować ten rozdział właśnie jej. Makowa Pani - to dla Ciebie <3
Kocham was i dziękuję za komentarze :*