9. "Tymi ciastkami, to chyba można zabić..." Cz. I

Rozdział dedykuję Justynie, która zrobiła mi miłą niespodziankę!

Hermiona jak zwykle obudziła się o szóstej rano, w domu zawsze tak wstawała. Rozejrzała się po dormitorium. Parvati spała z kołdrą na głowie, Lavender nogi zwisały z łóżka, a Julia, której szczerze nienawidzi, leżała na brzuchu i głośno chrapała. Owa nienawiść zaczęła się już pierwszego dnia.
Retrospekcja
Siedziała na swoim łóżku i rozczesywała mokre włosy. Miała na sobie różową koszulę nocną i ciepłe, trochę znoszone, kapcie. Do dormitorium weszła, trzaskając drzwiami, Julia McCorwin. Miała długie blond włosy, piękne błękitne oczy i kształtne wydatne usta. Ubrane na sobie miała jeansowe rurki, zieloną bluzkę, koszulę w kratę i do tego czarne martensy. Dziewczynka była czystej krwi i cholernie rozpuszczona. Hermiona spojrzała na nią zdziwiona.
-Stało się coś? -zapytała z lekkim uśmiechem.
-Nie! Jestem taka szczęśliwa, że chyba zaraz dostanę pierdolca! -krzyknęła dziewczynka i spojrzała na brązowowłosą.
-Może i jesteś zdenerwowana, ale nie musisz wyżywać się na mnie. -odpowiedziała spokojnie Hermiona, choć miała ochotę dowalić tej lali.
-Jak będę chciała to będę, a taka wielka szlama jak ty mi tego nie zabroni! -warknęła (akcentując słowo "szlama") i usiadła przy toaletce, gdzie miała już wypakowane wszystkie kosmetyki.
-Słuchaj ty, plastikowa podróbo czarownicy, jeśli myślisz, że zrobi coś na mnie to twoje głupie określenie jakie jest szlama, to muszę cię zawieść, bo mam to głęboko w "czterech literach". Chcesz to se krzycz, ale nie mi nad uchem, głupia lalusiu za sto groszy. -powiedziała chłodno Hermiona i wróciła do rozczesywania włosów.
-Wiesz co ja o tobie myślę..? -zaczęła, ale Hermiona jej przerwała.
-Czekaj, muszę wyczarować sobie zatyczki, bo nie obchodzi mnie to. -warknęła ochrzechowooka.
Julia zrobiła się cała czerwona.
-Od kiedy szlamy są takie wygadane? -syknęła i zakręciła lakier o miętowym odcieniu.
-Od teraz, problem? -Odgryzła się Hermiona.
Blondynka wstała z krzesła z wyciągniętą różdżką.
-Drętwota! -warknęła.
Czerwony snop trafił Hermionę, a ta poleciała jak długa na ziemię. Julia podeszła do niej patrząc na nią z pogardą.
-W domu nie nauczyli żeby odzywać się z szacunkiem do lepszych od siebie? -zapytała z wyższością i kopnęła dziewczynkę w nos, łamiąc go.
Koniec retrospekcji
Więcej Hermiona nie pamiętała. Później dowiedziała się od dziewczyn, że Parvati razem z Lavander zaniosły ją do skrzydła szpitalnego. Tam pani Promfey naprawiła jej nos i ocuciła. Od tamtej chwili zawsze miała różdżkę w pogotowiu. Dziewczyna była już gotowa żeby wyjść, ale pomyślał, że można by obudzić dziewczyny. Cicho podeszła do łóżka Parviati.
-Czarna.. -mrukneła. -Wstawaj!
Dziewczynka otworzyła oczy.
-Mmym.. -mruknęła i weszła do łazienki.
Hermiona podeszła do łóżka Lavander.
-Lav.. -mruknęła. -Wstawaj!
Ta tylko przewróciła się na drugą stronę.
-O boże, Lav! Ron jest tutaj! -pisnęła Hermiona, a reakcja blondynki była natychmiastowa.
Dziewczyna szybko się podniosła, przeczesała dłonią włosy i z wielkim uśmiechem otworzyła oczy.
-Zabiję cię jak wyjdę z łazienki! -powiedziała słodko.
-A proszę cię bardzo! -zaśmiała się Hermiona.
Podeszła do ostatniego łóżka.
-McCorwin. Wstawaj! -warknęła.
-Śpię. Nie widać, szlamo? -odwarknęła i z powrotem zamknęła oczy.
-Nie. Rusz tą dupę z wyra, księżniczko. -syknęła Hermiona i usiadła na swoje łóżko.
Parvati wyszła z łazienki, wzięła swoją torbę i wyszła z dormitorium. Druga łazienkę zajęła McCorwin. Po 20 min. wyszła, a do środka weszła Lavander. Blondynka podeszła do mnie i wyciągnęłą rękę.
-Chcę cię przeprosić. Nie powinnam tak na ciebie naskakiwać. Byłam zdenerwowana i to wpłynęło na moje zachowanie. Wiem, że jestem rozpieszczoną czystokrwistą idiotką, którą obchodzi tylko własna dupa. Ja.. Ja chcę się zmienić. Bardzo cię przepraszam, że nazwałam cię niegrzecznym określeniem na Mugolaka, którym było słowo "szlama". Szczerze mówiąc zaimponowałaś mi swoimi słowami, nikt inny mi się nie postawił. Chciałabym cię prosić o przebaczenie.. -powiedziała ze spuszczoną głową. -Naprawdę mi przykro, Hermiono.
Pannie Granger musiała pozbierać szczękę, która opadła jej z głuchym łoskotem na ziemię. Spojrzała na, jeszcze przed chwilą nienawidzoną przez siebie, koleżankę, a teraz zrobiło jej się jej żal.
-Spójrz na mnie. -powiedziała cicho, ale stanowczo Hermiona.
Julia spojrzała szatynce w oczy i Hermiona już wiedziała, że blondynka..
-Wybaczam ci. -szepnęła i przytuliła się do koleżanki.
..nie kłamała. Życie lubi zaskakiwać -pomyślała Hermiona.

Rozdział nie długi jest i za to was przepraszam! Mam nadzieję, że chociaż się podoba! :)
Do napisania,
Martyna Ch