14. "Co tu się do cholery dzieje?" cz.II

-Kolejne ataki... -Wyszeptał.
-Co tu się do cholery jasnej dzieje?! -zawołała Hermiona.
Na twarzach reszty pojawiło się przerażenie.
-Kto? -zapytał Seamus,starając się opanować drżenie głosu.
-Harry... -Zaczął ze spuszczoną głową.
-Nie, nie, nie! -podnosił głos okularnik. -To nie może być prawda... Słyszysz?! Nie może! Przecież... To... Ten... Który? -po chwili chłopak się ogarnął i zadał właściwe pytanie.
-Twój dziadek. -Odpowiedział smutno Rudy i podał Harry'emu gazetę.
Chłopak z przejęciem zaczął czytać, a z każdym słowem jego usta zwężały się w cienką linijkę jak u profesor McGonagall, kiedy się denerwowała.

Kolejne Ataki

Dzisiaj rano w okolicach Dziurawego Kotła został zaatakowany Mugol, który szedł ulicą (z tego co nam wiadomo, do pracy). Sprawca tego czynu jest nam nieznany. Podobno przestęca uciekł zaraz po zakończeniu tortur. 21-latek trafił do Św. Munga.
Po chwili na ulicy pojawili się Aurorzy (Alastor Moody, Charlus Potter, Verner McHupike, Remus Lupin), a zaraz po nich kolejni przestępcy. Zaczęło się pojedynkowanie. Ucierpiał Auror Potter i w ciężkim stanie został teleportowany do Św. Munga. Dowiedzieliśmy się od jednego z Magomedyków, że jego życiu nie zagraża już niebezpieczeństwo.
Redaktor: Rita Skiteer


Kiedy skończył czytać, trzęsącymi się rękoma podał gazetę przyjaciołom i gdy już oni zobaczyli co jest w artykule spojrzeli na niego współczująco.
-Jadę do niego! -powiedział stanowczo Harry.
-O nie, nie, nie! -zawołała Hermiona. -Nie myśl sobie, że puścimy cię samego! Jedziemy z tobą, Harry.
Reszta pokiwała głowami.
-Dziękuję... -Wyszeptał wzruszony Harry i razem wyszli z PW, zmierzając w ciszy do gabinetu Dumbledore'a.
-I co mu powiesz? -zapytał w końcu Ron.
-Że jadę do Munga, a co innego?
-Nie pozwoli ci. -Powiedziała smutno Julia.
-Gówno mnie to obchodzi. Jadę i już!
Między nimi znowu zapadła cisza, której nikt nie umiał przerwać. Dopiero przed posągiem strzegącym wejścia, odezwała się Hermiona.
-Wszystko będzie dobrze, Harry...
-Nic nie będzie dobrze. Jeśli Dumbledore mnie... NAS nie puści, to uwierzcie mi na słowo, że spieprzę stąd!
-A ty uwierz, Potter, że my spieprzymy z tobą! -powiedział stanowczo Seamus.
Harry zdobył się na lekki uśmiech, ale on zaraz ziknął, kiedy zobaczył kto przed nim stoi.
-Co ty tu robisz, Potter? -zapytał z jadem Severus Snape.
-Stoję. -Odpowiedział Harry. Okularnik musiał się na kimś wyżyć, a "niestety" padło na profesora Snape'a. -Nie widać?
-Odzywaj się do mnie z szacunkiem, Potter! -warknął zdenerwowany Mistrz Eliksirów.
-Pan się nie denerwuje, bo jeszcze zawału dostanie... -Mruknął Potter, a jego przyjaciele słysząc to zaśmiali się.
-Minus pięć punktów dla Gryffindoru. -Wysyczał przez zaciśnięte.
-Pan się ogarnie. Ja się tylko o pana martwię!
-Taaa! A ja jestem baleriną! -zakpił nauczyciel.
-Jak tam pan woli... Ja tam na pana miejscu bym poszedł za tancerza. -Odpowiedział mu Harry z uśmiechem. -Bo za transwestytę chyba pan nie robi?
Ten tylko się zaśmiał. To było bardzo dziwne, bo Harry wiedział, że Snape go nienawidzi, a teraz tak po prostu się śmieje.
-Możemy iść do profesora Dumbledore'a? -zapytał Ron.
-Dyrektor jest zajęty, Weasley! -warknął profesor z podłym uśmiechem.
-No to ma pecha, bo ja wchodzę... -Mruknął Harry i przeszedł obok nauczyciela. -Cytrynowe Dropsy!
Gargulec się odsunął, a Potter stanął na pierwszej schodzie.
-Skąd znałeś hasło? -zapytał zaskoczony Severus.
-Strzelałem! -zaśmiał się okularnik, posyłając nauczycielowi lekki uśmiech. -Od niedawna mam szczęście.
-Niech stracę... -Mruknął do siebie Mistrz Eliksirów. -Potter, możesz wejść!
-Dzięki za łaskę wielmożny i wszechmogący Mistrzu! -zakpił Harry.
-Nie ma za co Złote Dziecko Potter! -syknął z drwiną nauczyciel i odszedł szybkim krokiem.
Przyjaciele spojrzeli na Harry'ego zdziwieni.
-Co... Co to było? -zapytał zaskoczony Dean.
-Taaa. Mnie się pytaj, bo ja na pewno wiem o co chodzi! -powiedział z sarkazmem. -Chodźmy.
Kiwnęli głowami i razem ruszyli do gabinetu. Kiedy stanęli przed drzwiami Harry zapukał donośnie.
-Proszę wejść! -usłyszeli miły i ciepły głos.
Potter szybko otworzył drzwi i wszedł. Zaraz za nim podążali pozostali.
-O, Pan Potter. Czy coś się stało, że zawdzięczam waszą wizytę?
-Tak, panie dyrektorze. Chodzi o mojego... mojego dziadka. On został zaatakowany i trafił do Munga, a ja chciałbym go odwiedzić. -Powiedział Harry, patrząc prosząco na starca.
-Przepraszam... -Zaczęła Hermiona, a potem spojrzała na Pottera z wyrzutem. -...ale Harry się przejęzyczył. CHCIELIBYŚMY odwiedzić Harry'ego dziadka.
-A tak, tak... Rozumiem. No to nie zostaje mi nic innego jak wam pozwolić jechać. -Odpowiedział z lekkim uśmiechem Dumbledore. -Pozdrów ode mnie Charlusa, Harry!
-Dziękuję profesorze! -powiedział z wdzięcznością i spojrzał na przyjaciół. -Idziemy czy będziemy tak stać?
-Idziemy! -odpowiedzieli jednogłośnie, a profesor widząc to, szczerze się zaśmiał.
-Ej, ej, ej! -zawołał gdy mięli już wychodzić. -Mogę wiedzieć czym macie zamiar dotrzeć do szpitala?
Zatkało ich. Na śmierć zapomnieli o prawie najważniejszej rzeczy.
-No taak... -Mruknął Neville. -Takie małe pytanko, profesorze. Czy użyczyłby nam pan swego jakże milutkiego i duuuużego komineczka?
Kolejny głośny śmiech dyrektora.
-Oczywiście! -odpowiedział z miłym uśmiechem.
Podeszli do kominka i wzięli do rąk trochę proszku Fiuu.
-Jak to działa...? -zapytali w tym samym momencie Hermiona i Dean.
-Musicie wziąć tego oto proszku, wejść do kominka, wrzucić proszek i wypowiedzieć dokładnie i wyraźnie miejsce w którym chcecie się znaleźć. -Odpowiedział natychmiast Seamus i uśmiechnął się lekko.
Jednomyślnie kiwnęli głowami i wszyscy razem weszli do kominka. Wrzucili proszek i krzyknęli głośny.
-Do Świętego Munga!
Po chwili stali już w innym kominku ubrudzeni sadzą. Wyszli powoli i otrzepali szaty, chociaż dobrze wiedzieli, że nie przyniesie to rezultatu. Neville wyciągnął różdżkę i już miał rzucać zaklęcie, ale Hermiona szybko wyrwała mu ją z ręki.
-Czy ty jesteś nienormalny?! Poza Hogwartem nie możemy czarować! -zawołała wymachując jego różdżką.
-Spokojnie, bo jeszcze komuś oko wybijesz! -zaśmiał się Ron.
Neville się zarumienił i odebrał od przyjaciółki różdżkę.
-Um. Przepraszam, Nev. Trochę przesadziłam... Nie powinnam tak się rzucać. Każdemu to się może zdarzyć... -Powiedziała zawstydzona swoim wybuchem Miona.
-Eee tam. Nic się przecież nie stało! -odpowiedział z miłym uśmiechem.
Wszyscy razem podeszli do recepcji.
-Dzień dobry. Mam małą prośbę. -Powiedział Harry z szelmowskim uśmiechem i błyskiem w oku godnym Huncwota.
Za ladą stała dziewczyna, która wyglądała na około dwadzieścia pięć lat. Była bardzo ładną blondynką o pięknych miodowych oczach. Na słowa młodego Pottera recepcjonistka lekko się zarumieniła.
Normalnie jak Rogacz.
Hermiona i Ron pomyśleli to samo. Znali i Harry'ego i jego ojca od lat, wiedzieli bardzo dobrze, że są do siebie strasznie podobni.
-Hej. Jaką? -zapytała ze słodkim uśmiechem blondynka.
-Mogłabyś nas oczyścić?
-Oczywiście, szkrabie! -zawołała wesoło i już byli czyści.
-Mam jeszcze małe pytanko. -Zaśmiał się Potter, posyłając recepcjonistce promienny uśmiech. -Gdzie leży Charlus Potter?
-Tak, tak... -Mruknęła dziewczyna i spojrzała w papiery. -Korytarzem, pierwsze drzwi na lewo!
-Dziękujemy. Do zobaczenia! -Powiedział Harry i uścisnął dłoń miodowookiej.
-Ależ nie ma za co!
Ruszyli korytarzem i po chwili stali już pod salą. Stali już tam Huncwoci, ich żony, Chloe, Ben i Dorea.
-To wszystko moja wina... Moja wina... To moja wina... -Powtarzał ciągle Remus, załamując ręce.
-Och, zamknij się już! To niczyja wina! -powiedział już zirytowany Syriusz.
-Łapa, to jest moja wina! -zawołał zdruzgotany Lunatyk.
-Jeśli się zaraz nie zamkniesz, to ci zaraz piznę! -warknął zdenerwowany Łapa.
Hermiona głośno odchrząknęła, a wszyscy dopiero teraz ich dostrzegli.
-Znaczy się... Remusie! To nie twoja wina, kochany braciszku! Przecież, nie możesz się obwiniać o wszystko, bo jeśli tak będzie to ci pi... uderzę! - natychmiast poprawił się.
-Zamknij ryj, Black! -syknęła zdenerwowana Dorcas.
-Meadowes. Ty mnie lepiej dzisiaj nie denerwuj! -warknął z irytacją.
Syriusz nie mógł się przyzwyczaić mówić do Dorcas po imieniu. Najbardziej w tym denerwowało go to, że jeśli powie jej panieńskie nazwisko, to ona będzie zła, bo przecież to teraz pani Black.
-Powtarzam ostatni raz, Black, że jeśli się zaraz nie zamkniesz, to urządzę ci tak tą twoją śliczną twarzyczkę, że rodzona matka cię nie pozna! -odwarknęła mu żona.
-A więc kolejny raz przyznajesz, że moja twarz jest śliczna? -zapytał podnosząc sugestywnie jedną brew.
Kobieta się lekko zmieszała, przypominając sobie tamten moment.
-Powiedziałam tak tylko dlatego...! -zaczęła donośnym głosem.
-Oby dwoje zamknijcie pyski! -zawołał rozbawiony James. -Pieseczki!
Małżonkowie spojrzeli na niego z mordem w oczach i głośno warknęli.
-Zamknij się, Rogacz! -zawołali razem.
Jaka zgodność!
James dobrze wiedział, że tak zareagują. Nawet zanim byli razem, to ta zgodność była bardzo częsta.
-Powiedziałam tak tylko dlatego żebyś zamknął w końcu ten obsrany pysk! -wywarczała z wrednym uśmiechem.
Syriusz czasami zastanawiał się dlaczego ona nie trafiła do Slytherinu. Była wredniejsza od niejednego Ślizgona.
-Taa jasne, a ja jestem kobietą! -powiedział z sarkazmem.
-No ja nie jestem pewna, Black. Jaki normalny facet siedzi przed lustrem godzinę? -Odpowiedziała ze słodkim uśmiechem Dorcas.
-Ty...! -zaczął zdenerwowany, ale ktoś mu przerwał.
-Zamknąć gęby, bo zaraz oby dwóm trzepnę! -zawołała Dorea Potter z niebezpiecznymi błyskami w oczach.
-Dobra! -warknęli i stanęli w kącie obok, rozbawionej do granic możliwości, Chloe. Zresztą nie tylko ją bawiła ta wymiana zdań, każdy miał na twarzy dziwny uśmieszek.
-To co my tak stoimy? Wchodzimy! -zarządził Harry.
-Nie rządź się tak, imbecylu. Nie ładnie udawać mądrzejszego! -zaśmiała się Julia.
Wszyscy, oprócz samego Harry'ego, zaśmiali się głośno.
-Wchodzimy.- Poparła wnuka Dorea.
Wszyscy jak na komendę rzucili się na drzwi. Nie ważne czy starsi czy młodsi, rodzina czy przyjaciele, chłopak czy dziewczyna -razem utknęli w otwartych drzwiach.
-Który idiota wpadł na pomysł by pchać się do tej posranej sali wtedy kiedy ja?! -wszyscy zawołali w tym samym momencie.
Dla biednego Charlusa to było za dużo i zaczął się śmiać, choć w jego stanie nie było to wskazane. Jak na komendę wszystkie pary oczu zwróciły się w jego stronę i nagle zmądrzeli.  Przestali się wiercić, nawzajem przekrzykiwać i zachowywać się jak małe dzieci, choć połowa nimi była. W małym kąciku głowy Syriusza Blacka zaświeciła się lampka i pomyślał. (Uwaga, uwaga! Tak, dobrze przeczytaliście. Syriusz Orion Łapa Black myśli! xD -dop.aut.) Wyciągnął różdżkę, machnął nią, szepcząc jakieś zaklęcie i drzwi się powiększyły. Oczywiście biedak nie wpadł na to, że się przewrócą. Teraz nie tylko pan Potter się śmiał, właściwie wszystkich to bawiło, no może z wyjątkiem magolęgniarki (nie mam pojęcie czy takie coś istnieje xd -dop.aut.), która właśnie weszła do środka.
-Cóż tu się dzieje?! -wykrzyknęła zaskoczona.
-Ym. Odwiedziny! -odpowiedział wesoło Syriusz.
-Ja panu zaraz dam odwiedziny! Tego pana nie wolno denerwować, bo może mu się coś stać! -zawołała oburzona i wskazała na Charlusa.
-Taa. Bębenki mu pękną od tego krzyku... -Mruknął James na tyle głośno by każdy go słyszał.
-Jak pan śmie?! -warknęła brunetka z groźnymi błyskiem w oku. -Jest pan bezczelny!
-Ooo! Zna pani moje nazwisko! Jak miło! -ucieszył się Potter, a po sali rozległy się śmiechy.
Ta tylko fuknęła, odczarowała drzwi i wyszła trzaskając nimi. Na sali przez chwilę panowała głucha cisza.
-Poszła? -szepnął Charlus.
-Mhym. -Odpowiedział mu syn.
Wszyscy wybuchli głośnym śmiechem. Chociaż w ogóle się nie znali, to w swoim towarzystwie czuli się bardzo dobrze. Opanowali się dopiero wtedy, kiedy zapomnieli z czego tak w ogóle się śmiali.
-Jak się czujesz dziadku? -zapytali w tej samej chwili Chloe i Harry.
-Jak nowo narodzony! -zaśmiał się starzec z wesołym uśmiechem.
-To super! -zawołali Ron i Syriusz, biegnąc (o zgrozo!) po Czekoladowe Żaby, leżące na stoliku.
-Łapy precz! To moje! -warknął Charlus i zabrał im słodycze sprzed nosów.
-Ej!
-A to kto? -przerwał im i spojrzał na resztę Lunatyków i Julię.
-Przyjaciele! -zaśmiał się Potter i każdego z każdym poznał.
Tak więc, wszyscy razem zostali z Charlusem do wieczora, czym bardzo zdenerwowali ów pielęgniarkę i ucieszyli leżącego. Po ciężkim dniu Lunatycy, Hermiona i Julia wrócili do Hogwartu i od razu oddali się w ramiona Morfeusza.

*********************
Jestem okropna, bo w zeszłym tygodniu nie dodałam rozdziału :(
Kolejny rozdział pojawi się w następną niedzielę, miej więcej w tych godzinach ^^
Bo wy wiecie jak ja was wszystkich kocham <3333
Dedykacja: Gabi [ KLIK ] i Elfik [ KLIK ]