18. "Sprawa z Puszkiem i należało mu się!"

Weszły do Skrzydła Szpitalnego, a siedzący przy łóżku Harry’ego spojrzeli na nie. Dziewczyny nie zwróciły jednak na nich swojej uwagi, bo przyglądały się blademu przyjacielowi, który leżał nieprzytomny. Obydwie martwiły się o niego, chociaż nie był w ciężkim stanie, ale jednak…

— Co z nim? — zapytała po chwili Hermiona.

— Za jakąś godzinę powinien się obudzić — powiedział natychmiast Ron, jakby tylko czekał aż się odezwie.

— Nie ciebie pytałam! — warknęła na niego, a Dean cicho się zaśmiał. — I nie odzywaj się do mnie powiedziałam!

— Przepraszam, Herms… — powiedział skruszony Rudy, a dziewczynka skrzywiła się na te słowa.

— Ty jesteś głupi, wiesz? Oskarżasz mnie o coś czego nie zrobiłam, tylko dlatego, że to tak wyglądało! Wiesz jak mnie denerwujesz, Ron? Gdybym mogła, to tu i teraz bym ci walnęła za to twoje debilne zachowanie! — wybuchła nagle.

— No, to dawaj jesteś tylko dziewczyną i tak mi nic nie zrobisz! — warknął, a Julia podeszła do niego.

— Ale jest moją przyjaciółką i ja zrobię! Słuchaj, Weasley. Dziwię się jak trafiłam do Gryffindoru i pewnie wy też, ale wkurza mnie to jak się zachowujesz i przyrzekam, że cię walnę jeśli nie przestaniesz zachowywać się jak idiota! — syknęła mu prosto w twarz.

— No to dawaj!

Dziewczynka bez zastanowienia uderzyła go z pięści w twarz, a potem drugi raz w nos, łamiąc go.

— I co? Myślałeś, że tego nie zrobię — zakpiła i zadała kolejny celny strzał w oko.

Chwilę później stało się coś czego żadne z nich się nie spodziewało, Ron jej oddał.

— A ty pewnie myślałaś, że też ci nie przyłożę!

— Przegiąłeś… — syknęła i rzuciła się na niego z pięściami.

Po chwili dołączyła do niej Hermiona, gdy wreszcie zrozumiała co zrobił jej przyjaciel. Reszta Lunatyków starała się odciągnąć dwie dziewczynki, ale im się nie udało. Jednak nie całą minutę później one same się odsunęły i uśmiechnęły się wrednie do całego podrapanego, połamanego i posiniaczonego chłopaka.

— Należało ci się i nie zaprzeczaj! — powiedział zdenerwowany Seamus. — Dziewczyn się nie bije. Mama nie nauczyła, a może mam do niej napisać?

— Nie zrobisz tego… — wyszeptał przerażony Rudy.

— Założymy się? Idioto! Dziewczynę powinieneś traktować jak kwiat, nie powinieneś jej dotknąć bez jej pozwolenia. Zachowujesz się w tej chwili jak bachor i jeśli jeszcze raz tkniesz, którąś z naszych przyjaciółek, to dostaniesz ode mnie, stary!

Do SS weszła pani Pomfrey, a widząc Rona o mało się nie przewróciła.

— Matko Boska, co tutaj się działo? — zapytała wstrząśnięta.

— Dobrze, że pani jest, Madame. Weasley potrzebuje pomocy, za słabo dostał! — powiedziała wesoło Julia.

— Ty mu to zrobiłaś?

— Ta, a bo co?

— Czyś tu zdurniała? Żeby dziewczynka tak się zachowywała… Karygodne! — zawołała oburzona.

— Równie dobrze mogłabym być chłopcem, a to nic nie zmienia. Zasłużył sobie!

— Ale to nie powód żeby go bić!

— Założymy się? — wtrąciła się Hermiona.

— Jesteście bezczelne!

— No to ma pani problem! — warknęła blondynka.

— Bezczelne? Bezczelne?! Czy pani sobie żartuje? — zapytała zbulwersowana.

— Szlaban! — zawołała zdenerwowana. — Na miesiąc!

— Na pewno nie! — prychnęła Julia i wyszła z SS, trzaskając drzwiami, co spowodowało, że młody Potter się obudził.

— Hej Harry! — zawołała Miona i do niego podbiegła. — Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Nic cię nie boli? Jak twoja noga? Była złamana, ale już jest wyleczona. Na pewno wszystko w porządku?

— Miona, Miona, Miona! Spokojnie! Żyję i dobrze się czuję! — zaśmiał się, ale leciutko skrzywił.

— To się cieszę! — pisnęła, dała Pu całusa w policzek, obrzuciła Rona wrednym spojrzeniem. — Mam nadzieję, że boli!

I tyle po niej było. Wyszła i poszła w stronę holu, gdzie czekała na nią Julia. Uśmiechnęły się do siebie i wyszły z zamku.

— Gdzie idziemy? — zapytała McCorwin.

— Do Hagrida. Ostatnio byłam u niego w zeszłym tygodniu i tylko na chwilkę, więc możemy go odwiedzić! — powiedziała z wielkim uśmiechem i pociągnęła przyjaciółkę za rękę w stronę drewnianej chatki.

Gdy już były prawie na miejscu blondynka potknęła się o jakiś metalowy garnek i przewróciła. Hermiona natomiast zaczęła się głośno śmiać, McCorwin na ten dźwięk złapała ją za kostkę i pociągnęła w swoją stronę – teraz obydwie leżały na ziemi.

— Głupia jesteś!

— Powiedziała dziewczyna, która się wywaliła.

— Nie moja wina, ze Hagrid ma taki bałagan i jego pół kuchni jest na dworzu!

— On nie ma czasu żeby sprzątać!

— Ale żeby rozwalać swoje rzeczy po Hogwarcie, to już ma!

— Yyyy… To wychodzi samo z niego.

— Gówno też samo wychodzi, a jakoś ląduje w kiblu, a nie obok chatki.

— Ale jesteś wredna…

— U mnie to rodzinne.

— No to masz pecha.

— No wieem! Żebyś widziała ile razy Cruciatusem dostałam, to by ci się słabo zrobiło.

— Twoja matka jest nienormalna!

Dziewczynka się zaśmiała i wstała z ziemi, otrzepując się z piasku i kopiąc garnek.

— I ojciec też, ale w przeciwieństwie do niej to cienki jest.

— Boże… Weź mi lepiej nie gadaj jaki jest twój młodszy brat!

— Powalony. Tak samo jak cała moja głupia rodzinka, łącznie z Draco — powiedziała z uśmiechem.

— Może się zmieni… — zaczęła Hermiona, ale Julia nie chciała jej słuchać.

— W dupie mam taką zmianę. Latem przyjaciel, a w szkole wróg? Niech spada na drzewo, bo mi nie potrzebni tacy ludzie!

— Um… Rozumiem. Wchodzimy? — zmieniła temat.

— Jasne! Muszę opieprzyć Hagrida za jego rzeczy! — zawołała z entuzjazmem i zapukała do drzwi.

W progu stanął mężczyzna, który wyglądał jak olbrzym, a przynajmniej jak dwoje dorosłych mężczyzn. Miał brązowe spodnie na szelkach, niebieski sweter w cukierki i różowy fartuch. Ten strój był bardzo komiczny.

— Jula, Miona! Właźcie! — zawołał uradowany i wpuścił je do środka.

Usiadły na krzesłach i poczuły swąd spalonych ciastek.

— Hagrid, coś ci się przypala! — powiedziała Julia, uśmiechając się miło. W głębi duszy chichrała się jak szalona, bo nie będzie musiała jeść tych ceglanych „słodyczy”.

— Jeszcze chwila temu były dobre, niech skonam! — krzyknął i podbiegł do piekarnika, a potem wyciągnął tace zwęglonych babeczek. — Ale to nic! Teraz będą lepsze.

Dziewczynki spojrzały na siebie porozumiewawczo, a zaraz potem Hermionie głośno się odbiło.

— Wiesz co, Hagrid? My przed chwilą jadłyśmy kolację, więc jesteśmy pełne! — zaśmiała się głośno McCorwin.

— Przed drzwiami paliła się lampa. Oczekujesz jakichś gości? — zapytała, jak zwykle spostrzegawcza, Hermiona.

— Dumbleodre ma przyjść obgadać ze mną sprawę Puszka, czy będzie mógł strzec korytarza na trzecim piętrze… — powiedział, a na sam koniec zrobił wielkie oczy, które przypominały teraz spodki od talerza, i zakrył sobie usta ręką, czerwieniąc się soczyście.

— Hagrid… Kto to Puszek? — zapytała zaskoczona blondynka.

— O nie! Nic już ze mnie nie wyciągniecie! Za dużo już wam powiedziałem!

— Ale my nic od ciebie nie wyciągałyśmy! Dopiero teraz chcemy! — wyszczerzyła się dziewczynka.

— Słuchaj ty mała manipulacośtam! Jeszcze raz usłyszę, że gadasz co na temat trzeciego piętra, to sobie pogadamy!

— Hagrid… Po pierwsze, my już gadamy. Po drugie, to ty to wszystko zacząłeś. Po trzecie, ja chcę to skończyć. Koniec, kropka, gadaj!

— To mój pies! A teraz sio! — zawołał i zaczął pochłaniać ciastka w bardzo dużej ilości, a dziewczynki opuściły jego mieszkanie.

Bez słowa doszły do swojego dormitorium, a potem przez długi czas nie mogły zasnąć, analizując to co powiedział im dzisiaj Rubeus.

~*~

Harry leżał na swoim łóżku, intensywnie wpatrując się w zakrwawionego Rona i panią Pomfrey.

— Co ci się stało? —zapytał zaskoczony, a gdy przyjaciel nie odpowiedział zwrócił się do reszty. — Co on zrobił?

— Nic — powiedział natychmiast Dean.

— Kłamiesz. Co mu się stało?

— Och, no… Pobił się z dziewczynami! Pasuje? — warknął nadal zdenerwowany Seamus.

— CO?!

— Gówno! Sorry, Harry, ale on mnie denerwuje! — syknął i spojrzał na Rudowłosego.

— Ale to ona pierwsza mnie uderzyła! — zawołał, próbując się bronić.

— Nic mnie to nie obchodzi! Kobiet się nie bije, one są nietykalne, baranie! Mój ojciec powiedział, że jeśli uderzy się dziewczynę nie jest się już chłopakiem!

— Twój tata mądrze mówi — odezwała się pielęgniarka. — Możesz iść, dalej ci nie pomogę. Zachowałeś się karygodnie i powinieneś natychmiast je przeprosić!

— Gada pani głupoty! — warknął i wstał.

— Bo powiadomię twoją matkę!

— Kolejna osoba, która grozi mi matką!

— Ten kto to pierwszy powiedział też jest mądry! — odwarknęła i wywaliła go za drzwi. — Wy też już lepiej idźcie. Chłopak potrzebuje spokoju!

— Ale pani Pomfrey! — oburzył się.

— Śpij, a nie gadaj!

— Spałem pół dnia!

— Tylko dwie godziny! Śpij, powiedziałam i nie gadaj tyle, bo ci język odpadnie! — warknęła i weszła do swojego gabinetu.

— Idźcie i ogarnijcie Rona, bo mu woda sodowa uderzyła do głowy — powiedział spokojnie i położył się na poduszkach.

Reszta Lunatyków wyszła i cicho się śmiejąc wrócili do swojego dormitorium, gdzie Weasley udawał, że śpi. Umyli się i położyli spać.

--------------------------

Hejo skrzaty :*

Jest was coraz mniej i albo piszę gorsze rozdziały, albo to wam się nie chce komentować xD

Oczywiście dziękuję, że jesteście, za tyle wyświetleń, komentarz... Nie spodziewałam, że tyle osiągnę <3

Kocham was całym moim skrzatowym serduchem i uszami :D

Dodaję i nie wierzę, że się wyrobiłam ;p Kolejny będzie dłuższy przysięgam! Słowo Zgredka :*

Dedykacja: 

PaKi - za to, że jesteś. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Co z tego, że nie znamy się tak w realu, skoro mam Cię już w sercu jako przyjaciółkę <3

Lumossy - uwielbiam Cię i czekam na to zapro, poza tym świat jest cholernie mały i kocham te pisanie na Wesz'y xD :* Planuję kilka parringów i mam nadzieję, że nie zabijesz mnie za Dramione? :D *to moje powalone spojlerowanie...*

Eveneth Black - kurna no wybaczam :D czekam na te komentarze, a ty czekaj aż ja skomentuję ;)

Zgredek ♥