21. "Skaczące frety i kim jest Puszek?"

Młodych Gryfonów z dormitorium z numerem „12” obudził dzisiaj dźwięk uderzającego deszczu o szybę i poczuli nieprzyjemny zapach

— Ron! — zawołała trójka zniesmaczonych chłopców.

— To nie moja wina! — Bronił się rudowłosy.

— A kogo?

— Może wczorajszej grochówki, którą przemyciłeś z kuchni, Harry i tego mleka, które przyniósł Dean. Do tego trochę Ognistej i już masz gotową bombę smrodu.

Choć mieli po jedenaście lat, to i tak wypili co nieco na wczorajszej imprezie, więc od lekkiego kaca się nie obeszło. Najmniej z nich wypił chyba młody Potter. Harry mimo, że wywodził się z arystokratycznej rodziny*, to wcale nie zachowywał się jak z rodu wzięty. Teoretycznie, rzecz biorąc, jest kuzynem Malfoya (jak i większości Slytherinu), Rona, Neville’a i Julii. Z tych trzech ostatnich był zadowolony, ale reszta… Tylko niektórzy znali jego prawdziwe pochodzenie, bo inni nadal żyli w stwierdzeniu, że jest pół krwi. Wszyscy jak na komendę rzucili się w stronę łazienki, ale to Dean jako pierwszy do niej wszedł.

— Frajerzy! — zawołał i zamknął za sobą drzwi.

— Palant.

Warknęli za nim i wskoczyli z powrotem do swoich łóżek. Każdy z nich myślał o czymś innym i nawet w najmniejszym stopniu te myśli nie były do siebie podobne. Jednak długo to nie potrwało, bo z łazienki wyszedł kompletnie ubrany Thomas. Następny w kolei poszedł Harry, a oni zaczęli rozmowę.

— O której jedziesz do babci, Seamus? — zapytał z zainteresowaniem ciemnoskóry.

Mięśnie Finningana się spięły, a on lekko się skrzywił.

— Jakoś tak pod wieczór, a co?

Chłopak był lekko zaskoczony tym, że oni się tak interesują. Nigdy nie spotkał prawdziwych przyjaciół, zawsze trafili się tacy fałszywi, okropni i wredni. Tyle, że teraz było inaczej i właśnie to chyba najbardziej go zdziwiło. Może nie znali się długo, był to ponad miesiąc, to i tak teraz byli już nierozłączni. Jedno go zastanawiało… Jeśli teraz nie dało się ich rozdzielić, to co dopiero będzie potem? Do ich paczki w następnym roku pewnie dojdzie Chloe, Ginny i Kate. „Siostrę” Harry’ego znał tylko z listu i ze szpitala, równa z niej dziewczyna. Najmłodszej latorośli Weasleyów nie znał osobiście, ale z tego co mówił Ron, to niezłe było z niej niezłe ziółko. Hermiony siostra, jak mówiła trójka jego przyjaciół, była naprawdę spoko, bardzo podobna do orzechowookiej. Z nimi to oni na pewno staną się prawdziwymi Huncwotami i Hogwart zapamięta ich na dłużej.

— Nie nic, pozdrowisz ją od nas, dobra?

Seamus kiwnął głową dalej lekko zestresowany.

— Jasne, ostatnio była taka szczęśliwa, kiedy przekazałam jej pozdrowienia od was. Cieszy się, że mam takich wspaniałych przyjaciół.

Z łazienki wyszedł Harry i spojrzał szatynowi w oczy.

— Masz naprawdę kochaną babcię, Sem — powiedział z szczerym uśmiechem. — Chloe ma gorzej. Walburga Black ciągle obwinia ją, że jej rodzice są razem. Mam nawet jedno wspomnienie, ale obejrzymy je z dziewczynami, co?

— Spoko! — usłyszeli stłumiony głos Rona dochodzący z za drzwi.

Chłopcy zaśmiali się głośno.

— Ty, Rudy — zawołał rozbawiony Neville. — Ciesz się, że one w ogóle się do ciebie odzywają.

— Noo — powiedział ciut smutniejszym tonem. — Sam się zdziwiłem, że mi wybaczyły, a w szczególności Julia. Wiecie jaka jest, dlatego dziękuję, że pomogliście zorganizować mi tą imprezę.

— Nie ma za co — odpowiedział Seamus, a zaraz sobie przypomniał pewien incydent z wczoraj. — Nawet nie wyobrażacie sobie jakie świństwo zrobił Julii Malfoy.

Mięśnie chłopców natychmiast się spięły, a Ronowi spadło mydło w łazience.

— No gadaj za co mam gnoja zabić! — warknął rudowłosy.

— Wczoraj byłem z dziewczynami na błoniach i sobie rozmawialiśmy, wtedy przyszedł tleniony i zaczął wyzywać się z Mioną, a potem poszedł na stronę z Jul. Nie słyszeliśmy o czym gadali, ale gdy wróciła była smutna i przygnębiona. Potem powiedziała nam o wszystkim… On podkablował jej rodzicom, że się z nami przyjaźni i oczywiście zakazali jej tego, a jeśli się nie posłucha to będzie źle. Nie dość, że to zrobił, to jeszcze wygarnął jej jaka to ona nie jest, a Jul na dobre zakończyła ich przyjaźń. Współczuję jej, bo ja bym nie chciał stracić kuzyna i za razem najlepszego przyjaciela.

Chłopcy słuchali go z wielką uwagą, a z każdym słowem na ich twarzach pojawiało się większe zdziwienie.

— Niech ja go tylko dorwę! — zawołał wojowniczo Weasley i wyleciał jak torpeda z łazienki. — Co on sobie wyobraża? Że mi przyjaciółkę będzie obrażał? Niech ja go dorwę!

— Nie martw się stary… — mruknął złowieszczo Harry. — …pomogę ci go zniszczyć.

Dean uśmiechnął się wrednie, a zaraz za nim na twarzy Neville’a pojawił się identyczny uśmiech.

— I ja! — krzyknęli oboje.

— Tym razem i ja się dołączę… — syknął z drwiną Finnigan. — …bo Jul na to nie zasługuje!

W oczach każdego z nich pojawiły się iskierki, a na twarzach widniały te same wredne uśmieszki.

— No… — zaczął Ron.

— …to… — kontynuował Neville.

— …szykuje… — powiedział Seamus.

— …się… — warknął Dean.

— …kawał! — dokończył Harry.

W głowie każdego z nich rodził się plan, w którym Malfoy kompromituję się w Wielkiej Sali, na oczach wszystkich. Dziwnym trafem pomyśleli o tym samym, tylko jak wykraść Snapeowi z jego zapasów ten eliksir? To będzie najlepszy kawał w ich karierze, świetny i idealny. Kiedy każdy z nich był już gotowy do wyjścia, to zabrali torby i opuścili dormitorium. Wyszli niepostrzeżenie z Pokoju Wspólnego, kierując się w stronę lochów, a gdy znaleźli się w ciemnym i chłodnym korytarzu skręcili w prawo i stanęli przed dużymi drewnianymi drzwiami, w jakimś bocznym korytarzyku. Neville złapał za klamkę w celu otworzenia drzwi, a jakie było ich zdziwienie, kiedy okazało się, że są zamknięte. Wtedy Seamus wyciągnął różdżkę z kieszeni szaty i jednym ruchem  otworzył drzwi.

— Wy dwaj — tu Ron wskazał na Harry’ego i Deana. — Stoicie na czatach, Seamus pójdzie poszukać tego eliksiru, a ja zagadam Nietoperza.

— Spoko… — mruknęli i zrobili tak jak powiedział.

Potter i Thomas stanęli przy drzwiach jak ochraniarze, co rozbawiło rudowłosego, który stanął przed gabinetem Snapea. Finnigan natomiast wszedł do prywatnego składziku z eliksirami i składnikami. Wszedł szybko na drabinę i przesunął się w stronę półki, gdzie było napisane „Na uczniów” i właśnie tam znalazł ów eliksir, co go mało zdziwiło. Wiedział, że z tym facetem jest coś nie tak, ale żeby robić sobie specjalną półkę na wywary, które ma zamiar użyć na uczniach? To jest wręcz okropne, co ten koleś miał zamiar robić biednym ludziom. Szybko zszedł z drabiny i na palcach wyszedł z pomieszczenia. Od wyjścia dało się słyszeć krzyki Snapea i przestraszony głos Rona.

— Ale, ja tylko… chciałem… — zaczął cicho, garbiąc się jeszcze mocnej.

— Nic mnie to nie obchodzi co chciałeś, Weasley! — warknął złowieszczo profesor. — Jesteś bezczelnym gówniarzem, który tylko umie się odzywać tam gdzie nie ma!

— Ron zapytał się go, czy chce nazwę dobrego szamponu do włosów… — szepnął mu

Harry. — …a kiedy mu powiedział tę nazwę, to myślałem, że Nietoperz zabije go gołymi rękoma!

— Ale p-panie p-profesorze… — wyjąkał Ron.

— Minus piętnaście punktów dla twojego domu, Weasley! — krzyknął zdenerwowany mężczyzna.

— Ale… pan nie może…

— Już ja wiem, co mi wolno, a czego nie, chłopcze — odpowiedział nazbyt spokojnie, a ich wszystkich aż ciarki przeszły. — Jeśli jeszcze raz będziesz bawił się w poradnię przyjacielską, to dostaniesz taki szlaban, o jakim ci się nawet nie śniło. A teraz zejdź mi z oczu!

— Tak jest! — zawołał i przerażony wybiegł z lochów.

Kiedy Mistrz Eliksirów zatrzasnął za sobą drzwi, to wszyscy popędzili za rudowłosym, a gdy znaleźli się już w holu, to wybuchli głośnym śmiechem. Ron stał tam cały blady, strasznie się przy tym trzęsąc.

— To był najlepszy tekst na całym świecie, stary! — zaśmiał się Harry. — „Dzień dobry. Zauważyłem, że ma pan problemy z higieną, a w szczególności jeśli chodzi o włosy. Polecam jakiś dobry szampon albo garnek, by spokojnie tłuszcz mógł ściekać, a nie chlapać tak na wszystkich dookoła”.

Kolejna salwa śmiechu zabrzmiała w całym Hogwarcie, a oni nie mogli wytrzymać ze śmiechu. Nie spodziewali się takiej odwagi po przyjacielu.

— S-serio to po-owiedział? — wykrztusił Seamus, który śmiał się najgłośniej z nich. — To wszy-ystko?

— Wszyściuteńko, a ja moje wspomnienia z tego wydarzenia jeszcze dzisiaj wyślę do Chloe! — zaśmiał się kolejny raz. — Będzie mieć z tego polewkę, jak nic!

— Nie! Łapa i Czarna nie dadzą mi żyć! — warknął rozdrażniony Rudy. — Wiesz jacy są.

— Wiem i dlatego im to wyślę! — parsknął rozbawiony Potter. — I jak, Sem… Masz tą miksturkę?

— Oczywiście, że mam! — prychnął rozbawiony szatyn. — A co, nie wierzysz w moje możliwości?

— W twoje akurat wierzę, stary.

Po tych słowach obaj się głośno zaśmiali, a przyjaciele spojrzeli na nich nic nie rozumiejącym wzrokiem. W końcu Dean nie wytrzymał i lekko drapiąc się po głowie zapytał.

— A co to niby znaczy?

— Zupełnie nic, Dan.

Chłopiec prychnął obrażony.

— Taa… Jasne — warknął rozdrażniony. — Już ja wiem o co ci chodziło.

— No o co?

— Ty mi powiedz!

— Ale skoro wiesz…

— Ale my nie wiemy, Harry… — przerwał mu łagodnie Neville.

Okularnik westchnął.

— Chodzi o to, że wy nie jesteście… ym… tacy mózgowi jak Seamus, więc teraz już wiecie o co chodzi.

— Aaa! — odpowiedzieli wszyscy takim głosem, jakby nagle odkryli Amerykę. — Ej!

— A ty co Dan? Byłeś pewny, że wiesz o czym mówiłem.

— Bo wiem.

Potter się zaśmiał z rozbawienia.

— Jak ci powiedziałem.

Lunatycy ze śmiechem zajęli swoje miejsca, zaraz obok bliźniaków Weasleyów, Hermiony i Julii. Opowiedzieli dziewczyną o planowanym kawale, ale nie zdradzili komu go wywiną. Powiedzieli im nawet o miłej pogawędce Rona ze Snapem, a one zaczęły się głośno śmiać. Nałożyli sobie na talerze jedzenie, wlali do szklanych kubków herbaty i zaczęli pałaszować śniadanie.

— Hermiś, podasz mi naleśnika? — zapytał z wesołym uśmiechem rudowłosy.

Dziewczyna z pomrukiem niezadowolenia podała mu półmisek.

— Masz i nie mów do mnie „Hermiś”, bo tego nie znoszę — warknęła na niego z oburzeniem.

— Wiem przecież — wyszczerzył zęby w uśmiechu, a ona palnęła go z otwartej ręki przez głowę. — Ała!

— I dobrze ci tak, Weasley — zaśmiała się radośnie McCorwin, a potem poklepała go mocno po plecach.

On natomiast spojrzał na nią wzrokiem męczennika i wrócił do jedzenia śniadania, które grzecznie mówiąc wciągał jak odkurzacz. Harry rozejrzał się po Wielkiej Sali, aż jego spojrzenie padło na stół Ślizgonów, gdzie zakończył swoje poszukiwania. Z wrednym uśmieszkiem czekał, aż ktoś inny dokończy posiłek i wstanie, wreszcie się doczekał. Draco Malfoy wstał z swojego miejsca z gracją był już w połowie drogi do wyjścia, gdy nagle się zatrzymał z przerażeniem wypisanym na twarzy. Już wiedział co się szykowało, a Lunatycy siedzący przy swoim stole wyciągali już aparaty z jedną myślą w głowie „To zdjęcie powieszę sobie nad łóżkiem!”. Czekali na ten jeden moment, kiedy to wszystko się zdarzy, a oni będą mogli odetchnąć z ulgą, że nie wlali mu tego za mało. Nie bali się, że eliksiru może być za dużo, najwyżej tleniony jeszcze bardziej by się skompromitował. Niestety było go w sam raz i właśnie zaczął działać. Po chwili w całej Sali dało się słyszeć krzyk przerażenia i głośne śmiechy. Julia z wrażenia, aż spadła z ławki i tam mogła pokładać się z rozbawienia, które uderzyło w nią od razu. Hermiona zaraz po niej wybuchła głośnym śmiechem, który rozniósł się po całej sali razem z innymi. Tylko przy jednym stole panowała powaga, a należał on do nauczycieli, reszta nie wytrzymywała już ze śmiechu. A co tak rozbawiło wszystkich zebranych? Może Draco Malfoy, który stał na środku Wielkiej Sali tylko i wyłącznie w różowych bokserkach z białymi fretkami, które skakały.

— Malfoy ma magiczne majty! — zawył ktoś ze stołu Puchonów, co jeszcze bardziej rozśmieszyło innych.

Tylko jemu z uczniów nie było do śmiechu, a można rzec, że jego przyjaciele staną po jego stronie. Cóż za mylne stwierdzenie, to oni śmiali się najgłośniej, podczas gdy on pokładał się w wstydzie. Ktoś krzyknął „Malfoy ma babskie gacie!”, a to tylko sprawiło, że zapanowało jeszcze większe rozbawienie. Teraz to i na twarzach nauczycieli usta wykrzywione w prostą linijkę, jak w zwyczaju miała profesor McGonagall, zaczęły delikatnie drgać.  Blondyn wyszedł z Wielkiej Sali, warcząc pod nosem coś co brzmiało „Mój ojciec się o tym dowie”, a odprowadzały go śmiechy i gwizdy pozostałych uczniów. W następnym momencie z pomieszczenia wyszedł Blaise Zabini, a wraz z nim Mattiew Princess i Pansy Parkinson. To był ich obowiązek jako przyjaciół, na dodatek posyłali wszystkim uczniom chłodne spojrzenia i opuszczali salę z gracją i wysoko uniesionymi głowami, niczym prawdziwi Ślizgoni. Jedyną osobą w WS była profesor McGonagall, usta miała ściśnięte w wąską linijkę i z wściekłością patrzała wprost na Lunatyków. Ci jednak nie zwracali na nią uwagi, śmiali się i z rozbawienia aż spadli na ziemię, a tam to aż trzęśli się ze śmiechu. Nie tylko oni tak reagowali na przesłodki widok majtek Dracona Malfoya, w całej jadalni huczało od ich rechotu. Nagle do Sali wbiegł Lee Jordan, płacząc ze śmiechu.

— Malfoy ma różowe gacie w skaczące frety! — ryknął z wielkim uśmiechem, co sprawiło, że wszyscy śmiali się jeszcze głośniej.

Uczniowie czuli się jak po silnej dawce eliksiru rozweselającego, nie mogli przestać się chichrać. Przerwali dopiero wtedy, gdy usłyszeli wściekły krzyk profesora Snapea, jednak siedem osób dalej trwało w rozbawieniu, a wtedy nauczyciel wpadł w szał i już chciał wywrzeszczeć, że zaraz ich pozabija, a ich ciała porozwala na miliard części, ale do mównicy podszedł Albus Dumbledore, a na sali zapanowała cisza.

— Witajcie, kochani! — zaczął z serdecznym uśmiechem. — Z powodu tego, że godzina ósma minęła jakieś czterdzieści minut temu, nie będzie pierwszej lekcji, ale na drugą macie stawić się punktualnie, zrozumiano? — po jego słowach padło głośne „Tak jest!” — Możecie już iść, ale wy chłopcy zostańcie — spojrzenie tych błękitnych mądrych oczu padło na Lunatyków, a uśmiechy zeszły im z ust.

Do głowy najpierw przyszła im myśl żeby dać nogę, ale potem uznali, że jeśli już zaczynają to, muszą to skończyć. Kiedy już wszyscy wyszli, a oni zostali sami z gronem pedagogicznym, to profesor Snape od razu cisnął im się do gardeł.

— Jak śmiecie kompromitować tak ucznia mojego domu?! — syknął z furią wypisaną na twarzy. — A ty, McGonagall, nic nie powiesz? A może też maczałaś w tym palce, co?

Kobieta wytrzeszczyła na niego oczy, ale od razu się opanowała.

— Jak śmiesz mnie oskarżać, Severusie? — zapytała z wyraźnym oburzeniem, posyłając mu chłodne spojrzenie. — Czy ty twierdzisz, że brałam udział w tym dziecinnym przedstawieniu?

— Ja niczego nie twierdzę — prychnął kpiąco. — Stwierdzam tylko fakty.

Kobieta spojrzała na niego oburzonym wzrokiem.

— Jeśli ty…

— DOSTYĆ! — przerwał im Dumbledore. — Severusie, nie można nikogo osądzać nim nie znajdzie się dowodów jego winy, ale prawdopodobieństwo udziału Minewry w tym zamieszaniu jest równa zeru. Dobrze znasz profesor McGonagall i wiesz, że świetną nauczycielką jak i koleżanką z pracy, więc nie mogłaby tego zrobić, prawda, Minewro?

— Oczywiście, Albusie.

Te słowa wypowiedziała z nieskrywaną wdzięcznością. Teraz wszystkie pary oczu padły na Lunatyków, a oni uśmiechnęli się niepewnie, na co profesor Coriss prychnął pogardliwie. Nie zaskoczyło ich zachowanie mężczyzny, przecież ten facet jest nienormalny i jest z nim coś nie tak, tego byli pewni. Może jakiś dementor wyssał z niego wszystkie emocje albo po prostu nienawidzi wszystkiego co żyje i w ogóle istnieje. Na sto procent wzięli go tylko dlatego, że nie było żadnego innego chętnego na to stanowisko, rzadko kto chce nauczać Obrony Przeciw Ciemnym Mocom. Jedynym plusem było to, że Ślizgoni też mieli przerąbane.

— Wiecie dlaczego chciałem z wami porozmawiać, prawda chłopcy? — zapytał spokojnie dyrektor.

— Tak — odpowiedział Harry i uśmiechnął się do Albusa.

— Dlaczego to zrobiliście? — nie oskarżał, nie krzyczał, nie wyzywał, nie dawał szlabanów – po prostu się pytał.

— Bo sobie zasłużył — odezwał się Ron. Był lekko zdenerwowany.

— Cóż takiego zrobił?

Chłopcy spojrzeli na siebie i zgodnie powiedzieli:

— Zranił bardzo bliską nam osobę.

Profesor Dumbledore na chwilę się zamyślił.

— Mogliście przyjść z tym do mnie. Rozumiem, że pan Malfoy brzydko zachował się względem pewnej osoby, ale zawsze można inaczej to załatwić — mówił z delikatnym uśmiechem. — Na początek nie przed całą szkołą.

— To jest zbyt delikatna sprawa, żeby załatwiali ją nauczyciele — stwierdził Seamus. — Chcieliśmy się mu odwdzięczyć.

— Następnym razem po prostu porozmawiajcie, to bywa czasami łatwiejsze — powiedział. — Nie zmienia to faktu, że nie zostaniecie ukarani. Profesor McGonagall wyznaczy wam szlaban, a teraz możecie już iść.

Po tych słowach chłopcy jęknęli przeciągle, ale kiwnęli głowami, dając do zrozumienia, że się na to zgadzają. W końcu przegięli trochę, ale bez ryzyka nie ma zabawy, więc tym się kierowali, a Malfoy teraz będzie pamiętał, że od ich przyjaciół ma się trzymać z dala. Wyszli, więc z Wielkiej Sali i z uśmiechami na ustach przemierzali hogwardzkie korytarze. Pokonywali właśnie ostatnie schody dzielące ich od portretu Grubej Damy, gdy nagle wpadli na Irytka.

— Ej, wy! — krzyknął swoim skrzeczącym głosem, a oni spojrzeli na niego niepewnie.

— Co? — zapytał Harry z wrednym uśmieszkiem.

— Świetny kawał zrobiliście temu Ślizgonowi! — zawołał pełnym podziwu głosem. — Ma majteczki różowiutkie i skaczące fretki na dupie! Ten tleniony, mały wąż ściąga swoje spodnie wciąż…

Śpiewając taką oto piosenkę odleciał w stronę lochów, a oni wybuchli głośnym śmiechem, który rozniósł się po całym korytarzu. Zaraz potem stanęli przed obrazem strzegącym Pokój Wspólny Gryffindoru. Ron powiedział poprawne hasło i weszli do środka, z którego zaraz potem wyszli i ruszyli w stronę chatki Hagrida. Fred powiedział im, że właśnie tam niedawno wybrały się ich dwie przyjaciółki. Dziwne… Zwykle chodzili do gajowego razem, a teraz one same do niego poszły. Coś tu nie gra, a oni musieli dowiedzieć się co. Przyśpieszyli kroku, gdy znaleźli się na błoniach i teraz już biegli do domku na zboczu. Gdy stanęli przed drzwiami usłyszeli krzyki, więc stanęli przy otwartym oknie i zaczęli słuchać. Była to najdziwniejsza kłótnia jaką w życiu słyszeli.

— Nie możesz nam powiedzieć?! — warknęła zdenerwowana Julia. — Jakoś o Puszku już wiemy, to dlaczego nie możemy się dowiedzieć do czego jest potrzebny?!

— Cholibka… — zaczął poważnie olbrzym. — …bo to tajemnica.

— Ale my jej dochowamy — powiedziała spokojnie Hermiona. — Nikt się o tym nie dowie.

Rubeus prychnął, lekko zirytowany.

— Ode mnie się tego nie do wiecie — uciął rozmowę. — Nich skonam…

Pozostali spojrzeli po sobie, a następnie weszli do środka. W pomieszczeniu panował  półmrok, a światło dawała tylko lampa, trzy osoby siedziały na kanapie i piły herbatę. Kiedy Lunatycy weszli do środka ci podskoczyli jak oparzeni i wytrzeszczyli na nich oczy.

— Jaki Puszek?

— Do czego potrzebny?

— Jaka tajemnica?

— Dlaczego nie mają się dowiedzieć?

— Kto to Puszek?

Zadawali pytania na przemian, wymachując rękoma i patrząc na nie zdziwionymi spojrzeniami, nic z tego nie rozumieli. W oczach Hagrida pojawiła się panika, a dziewczyny spojrzały na nich zaskoczone.

— Hagrid ma jajo smoka! — wypaliła Julia.

— CO?! — krzyknęli wszyscy zdziwieni, a ich szczęki uderzyły o ziemię.

— Jak żeś się dowiedziała? — wychrypiał z przerażeniem Rubeus.

Blondynka uniosła wysoko jedną brew.

— Czyli na serio posiadasz jajo smoka?

Gajowy się zmieszał.

— No tak jakoś, cholibka…

— Czy ty wiesz, że to nie jest legalne?! — pisnęła Hermiona. — Możesz za to pójść do Azkabanu.

— Ja żem nie wiedział — powiedział lekko przestraszony. — Myślałem, że to dozwolone.

Jednak Ron spojrzał na niego podejrzliwie.

— Skąd w ogóle masz to jajo? — zapytał, unosząc wysoko brwi. — Ludzie nie chodzą z nimi normalnie po ulicy, bo już dawno byliby złapani przez tych z Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami, przecież to jest złamanie prawa. Wyobrażasz co by się stało, gdyby każdy sobie hodował smoki w domu.

— Dostałem od takiego gościa w pubie… — mruknął czerwony z zażenowania. — Proszę, nie każcie mi go oddawać.

— Czy my dobrze rozumiemy, Hagridzie? — zapytał zszokowany Seamus. — Chcesz, żeby wykluł ci się jakiś smok i masz zamiar się nim zajmować?

Olbrzym spiął się jeszcze bardziej.

— No… A to źle? — dodał szybko jeszcze bardziej się rumieniąc. — Kurna… Gdybym wiedział, to bym tego nie brał od tego skurczybyka.

— Pewnie się chciał pozbyć, bo ja na jego miejscu na pewno bym to zrobił… — mruknął Neville. — Tak w ogóle do gdzie ty to dostałeś?

— W gospodzie Pod Świńskim Łbem.

— To wszystko wyjaśnia — stwierdził ze śmiechem Harry. — Tata mówił, że kręcą się tam podejrzane typki, ale raz im się to przydało.

W tym momencie Rubeus zaczął się trząść i głośno śmiać.

— Pamiętam to… — wychrypiał gajowy. — Potem mi gadali, jak o mało po gębach nie dostali.

Reszta spojrzała na nich z zainteresowaniem.

— Powiecie o co chodzi? — zapytał w końcu Dean.

— Znacie Kła, co nie? — zapytał okularnik i mrugnął do olbrzyma. — Hagrid dostał Roga od Huncwotów na urodziny, a Huncwotki dały mu suczkę Kostkę. Nie pomyśleli jednak, żeby wcześniej obgadać kwestię prezentu i z tego wyszedł właśnie Kieł. Kiedy Hagrid powiedział im, że Kostka jest w ciąży, to o mało nie dostali zawału. Potem oczywiście zaczęli zwalać winę na siebie nawzajem.

Wszyscy wybuchli głośnym śmiechem, który rozniósł się po całej chatce. Wyobrazili sobie to zwalanie na siebie i wiedzieli, że na słowach się tylko nie obyło.

— Ale nie zmieniajmy tematu — drążył Harry. — Kim jest Puszek?

— No… ym… — zająknął się. — Moim psem.

Brunet uniósł wysoko brwi.

— Kieł jest twoim psem.

— Mam dwa psy.

— Taa? — zapytał ze zwycięskim uśmiechem. — To gdzie on jest?

— Tego właśnie próbujemy się dowiedzieć — stwierdziła Hermiona z uśmiechem.

Harry się rozpromienił.

— Trzeba było tak od razu! — ucieszył się, a na jego ustach pojawił się wesoły uśmiech. — To powiesz nam gdzie on się znajduje i po jakie licho tam w ogóle się pojawił?

Jego usta zwinęły się w ciasną linijkę jak u McGonagall i stanowczo pokręcił głową.

— Ode mnie się tego nie dowiecie… — powiedział poważnie. — …co to, to nie.

— No, ale Hagrid! — zawołali wszyscy razem.

— Ale już późno… Zaraz cisza nocna… — mruknął, patrząc na zegar obity w skórę jakiegoś zwierzęcia. — Musicie już iść…

— Nie chcesz, to nie mów — powiedziała z wyższością Julia. — My i tak się dowiemy.

— Ta sprawa was nie dotyczy! — warknął wreszcie olbrzym. — Tajemnica z Kamieniem dotyczy tylko Dumbledorea i Ni… O rzesz w mordę!

— I kogo? — zapytali jednocześnie. — No Hagrid… I kogo?

— Nie wtykajcie nochali w nie swoje sprawy! — zagrzmiał. — I tak za dużo wam powiedziałem, a teraz znikajcie!

Pożegnali się szybko i wyszli z jego chatki, kierując się w stronę zamku. Jakie to było zagmatwane… Jaki kamień i łączy z nim Dumbledorea i tego drugiego. Przecież to się kupy nie trzyma, ale wiedzieli jedno. Musieli dowiedzieć się o co tutaj chodzi, na pewno by nie zostawili tej sprawy bez wyjaśnienia. Wrócili pędem do szkoły, a Seamus z lekko zamglonym wzrokiem zabrał swój plecak i wyleciał z Pokoju Wspólnego. Oni jednak nie poszli spać, usiedli na kanapie i zaczęli cichą rozmowę.

— O co tutaj chodzi? — zapytał w końcu Dean.

— Wiemy tyle, że Hagrid ma psa, który jest jakoś powiązany z jakimś kamieniem, Dumbledorem i kimś jeszcze — powiedziała Hermiona po dłuższym zastanowieniu.

— Czyli wiemy tyle co nic — stwierdził Harry.

— Racja — Ronald poparł okularnika.

— Tylko co teraz zrobimy? — padło pytanie od Neville’a.

— Idziemy spać, bo jutro jest Noc Duchów… — mruknęła Julia i ziewnęła. — Coś się wymyśli. Zobaczycie.

Pozostali się z nią zgodzili, więc pożegnali się i poszli do łóżek. Każde z nich się zastanawiało, co teraz robi Seamus, który zawsze umiałby im pomóc w takiej sytuacji. Z tą myślą oddali się w objęcia Morfeusza.

*Będzie to wyjaśnione na moim drugim blogu, jeśli ktoś czyta to jeszcze trochę sobie poczeka na rozwiązanie tego „problemu”. Kurde… Walnęłam spojlerem, a wcale nie chciałam! Głupiutki Zgredek * skrzat uderza się laptopem w głowę, głośno krzycząc „Głupi Zgredek. Naprawdę głupi Zgredek” * -,-

--------------------

Czeeść, skrzaty! :*

Już was przeprosiłam, ale zrobię to znowu. Przepraszam za moją nieobecność :c

Nie wiem, czy wszystko nie dzieję się tutaj za szybko... No wiecie... Puszek, ten kawał. Jednak muszę was ostrzec, tak będzie we wszystkich. Mam zbyt dużo pomysłów, żeby nie wziąć chociaż jednego do rozdziału.

Nie wiem, kiedy pojawi się kolejny rozdział, ale postaram się jak tylko będę mogła, by pojawił się w następną niedzielę. Jednak, nic nie obiecuję, bo jadę na obóz i nie będę miała za dużo czasu na pisanie, więc z góry przepraszam.

Dedykuję ten rozdział kilku osobą:

Ev - Kurde... tak mi się z tobą dobrze pisało, taka beka z naszych niektórych rozmów, że wymyśliłam ten pomysł z kawałem. Dzięki, skarbie :* *Chcem do Piły :3*

PaKi - Jesteś moją fortuną, a to samo w sobie jest powodem do dedykacji. Kosiam cię, kochana <3

Saba i Dejbi - Moje kochane <3 Dzięki wam zawsze mam wenę i aż się dziwię, że chce wam się czytać moje wypociny.

Adzie - Niby komentarze krótkie, ale gęba zawsze mi się cieszy, kiedy je czytam. Dzięki tobie moja wena też istnieje! Obiecuję... NADROBIĘ WSZYSTKIE, CO DO JEDNEGO, ROZDZIAŁY U CIEBIE <3

RosePs - Za te motywujące i piękne komentarze, które zawsze dają mi siłę i energię do pisania c:

No, to... Do napisania, kochani :*