22. "Troll i trójgłowy pies czyli udanego wieczoru"

Lunatyków obudziło bębnienie deszczu o okno, znowu zapowiadał się ponury dzień. Ich jednak to nie przejęło, bo wszyscy oprócz jednego śpiocha, rzucili się w stronę łazienki. Zwycięsko w walce wyszedł Harry i z dumnym uśmiechem zatrzasnął im drzwi przed nosem. Jeśli ktoś myślał, że wygra z Harrym Jamesem Potterem, to był w błędzie. Reszta wojowników wróciło do swoich łóżek z pomrukiem niezadowolenia. Nic, nawet głośne dudnienie ich nóg o drewnianą podłogę podczas tego szaleńczego wyścigu, nie obudził Seamusa. Dalej, okryty po czubek nosa, spał sobie w najlepsze, lekko pochrapując. Wrócił późno w nocy ze Skrzydła Szpitalnego, gdzie odbyły się badania po pełniowe, więc nie dziwne, że teraz był zmęczony. Chłopcy spojrzeli na niego ze współczuciem i wrócili do drzemania i kiedy już zapadali w głęboki sen...

BUM!

Z łazienki jak tornado wyszedł okularnik i głośno uderzył drzwiami o ścianę dormitorium. Z wielkim uśmiechem na ustach spojrzał na swoich przyjaciół, którzy spojrzeli na niego ze złością i zrezygnowaniem.

— Nie spodziewaliście się mnie tak szybko! — krzyknął rozentuzjazmowany Potter, a w jego stronę poleciały trzy wielkie poduszki, które pacnęły go w głowę. Seamus dalej spał, mając wszystko i wszystkich w głębokim poważaniu. — Ej!

— Srej! — zaśmiał się Dean i wbiegł do toalety nim ktokolwiek inny wpadł na pomysł, żeby w ogóle się ruszyć. Skoro chłopak lubi takie wyzwania, to niech idzie. Oni woleli na spokojnie powalczyć następnym razem.

Oczywiście ich plany poszły w łeb, gdy znowu przysnęli podczas warty, więc kiedy do pokoju wszedł ubrany Thomas oni byli zszokowani. Nie rozumieli, jak można w tak ekspresowym tempie się umyć, ubrać i uczesać. Jednak to jest Hogwart, tu jest wszystko możliwe. Kolejny wszedł Neville, który po trzecim kopnięciu przez Harry’ego nazwał go skretyniałym idiotą i zdenerwowany wyparował z dormitorium. Mimo iż Ron się starał, naprawdę bardzo mocno to i tak wymiękł po minucie i zasnął, więc gdy Neville wybiegł z głośnym „Znalazłem moją skarpetkę!” to ten aż spadł z łóżka. Mimo iż Longbottom przeprosił już go za to kilka razy, to Weasley nie mógł przeboleć stłuczonego tyłka, przez który naprawdę cierpiał. Gdyby Ginny przy tym była, to nazwałaby swojego brata „niezdarą, który nawet nie umie spaść na cztery łapy”, ale jeszcze jej nie było w Hogwarcie. Wszedł z wysoko uniesioną głową do łazienki, a pozostali zaczęli dusić się ze śmiechu, bo Ron chodził jak kaczka. Wyglądał przy tym naprawdę zabawnie, a oni cenili dobrą rozrywkę. Po chwili rudowłosy był na powrót w pokoju i brał już swoją torbę szkolną. W tym momencie wszyscy spojrzeli na śpiącego Seamusa i uśmiechnęli się uroczo, tak rozczulił ich widok chrapiącego kumpla. Wzięli swoje plecaki i wyszli z dormitorium, tym razem cicho. Zeszli do Pokoju Wspólnego gdzie zobaczyli dziewczyny, które rozmawiały wesoło na kanapie przy kominku, w którym skakały płomienie. Podeszli do nich i zajęli wolne miejsca na sofie, a potem dołączyli do rozmowy.

— A wy nie na śniadaniu? — zapytał wesoło Harry z huncwockim błyskiem w oku.

— Jak widać nie… — mruknęła rozbawiona Julia, posyłając mu wesoły uśmiech. — Wy też jeszcze nie szliście?

— Szliśmy, nie widać? — zaśmiał się Dean, a zaraz za nim Neville.

— Chyba musimy kupić sobie okulary, bo nie widzimy.

— Miona jak zwykle błyskotliwa z rana.

— Jest dziesiąta… — powiedziała z rozbrajającym uśmiechem.

— Przepraszam za błąd — mruknął skruszony Ron. — Jesteś błyskotliwa w nocy.

Dziewczyny uniosły brwi.

— Nawiedzasz nas w nocy? — zapytała z oburzeniem panna McCorwin. — Czego my się tutaj dowiadujemy.

Rudowłosy wytrzeszczył na nie wzrok.

— Co?! — wykrzyknął zaskoczony, ale lekko oburzony. — Nie!

— Tak sobie wmawiaj! — zaśmiała się rozbawiona Julia.

Po tych słowach wszyscy wybuchli śmiechem, nawet obrażony Ron. W takich wesołych nastrojach ujrzała ich Wielka Sala, gdy weszli i zajęli swoje miejsca przy stole Gryffindoru. Powiedzieli do siebie głośne „Smacznego!” i zaczęli jeść śniadanie. Orzechowooka spojrzała na magiczne sklepienie i spuściła głowę z niezadowoloną miną. Było ponuro i paskudnie, jak ona nie znosiła takiej pogody. Niby koniec października, ale wolała, żeby znowu świeciło słońce, a nie padał deszcz. Pokręciła głową i wróciła do wcześniej zaczętego posiłku. Pierwszą lekcją gryfońskich pierwszoklasistów było zielarstwo z Ślizgonami, więc od razu po śniadaniu wrócili do swoich dormitoriów, by ubrać na siebie płaszcze. Lunatycy wyszli ze swojego pokoju w pełnym składzie, dołączył do nich Seamus, a potem razem z dziewczynami poszli na lekcje. Gdy wyszli z zamku i stanęli na błotnistym gruncie, od razu wiedzieli, że ktoś dzisiaj zaliczy kąpiel błotną. Szli jednak, mało się tym przejmując i wesoło się naśmiewając. Kiedy Dean wykrzyczał, że jest mistrzem Hogwartu, to potknął się o własne nogi i padł jak długi na ziemię. Dalej potoczyło się o wiele szybciej, bo szli wężykiem i przewrócili się jedno na drugie jak w dominie. Zaraz potem po całych błoniach potoczyły się głośne śmiechy. Błotne potwory obrzucały się błotem, chociaż i tak byli już cali brudni. Całą tę wojnę na wodno-piaskowe papki rozpoczął Harry Potter, który z wielkim uśmiechem, stwierdził, że Hermiona jest wyjątkowo blada i zaczął rozcierać na jej twarzy ów błoto. Inni uczniowie omijali ich szerokim łukiem, bo sami nie chcieli być brudni, jednak patrzyli na nich z rozbawieniem i swego rodzaju zazdrością. Ta paczka przyjaciół miała teraz wszystko gdzieś, liczyło się błoto, oni i dobra zabawa, a nie jakieś tam lekcje. W końcu jednak musieli przestać i wstać, ale było to trudne, bo wyglądali właśnie jak ta ziemia, na której teraz się turlali. Z wielkimi uśmiechami na ustach rzucili w siebie ostatnimi błotnymi plackami i podnieśli się z ziemi. Stanęli na nogach i oczyścili się jednym zaklęciem, a potem ruszyli w stronę szklarni. Zaczęli biec, bo nie chcieli się spóźnić, na czele pędziła Hermiona, która była lekko przerażona. Zawsze była punktualna i teraz też tak będzie. Jeszcze bardziej przyśpieszyła i równo ze słowami „Dzień dobry, dzień dobry. Proszę wejść” stanęła przed panią Sprout. Chwilę po niej pojawili się Lunatycy i Julia, którzy wyszczerzyli się do profesorki i zajęli swoje miejsca obok panny Granger. Spojrzeli na doniczkę, która stała przed nimi na stole i westchnęli. Znowu będą musieli zrywać strąki ze Skaczącej Fasolki, nie byłoby to takie trudne gdyby nie gryzła przy każdym dotknięciu.

— Pod koniec dzisiejszej lekcji chcę widzieć przed sobą cały kosz strąków fasolki — powiedziała spokojny, lecz surowym głosem. — Kto pierwszy postawi przede mną pełen koszyk tego dom zyska dwadzieścia punktów. Powodzenia.

Wszyscy grzecznie podziękowali i rzucili się na swoje doniczki, nie dosłownie oczywiście. Każdy chciał dostać punkty i walka również była zaciekła. Wszyscy już po pięciu minutach pracy mieli pogryzione ręce i dłonie, ale każdy miał zacięty wyraz twarzy i błysk wygranej w oczach. Wszyscy chcieli wygrać i gdzieś mieli to czy będą podrapani czy nie. Teraz chodziło o ich honor i dumę, a to było naprawdę bardzo przekonujące. Kiedy zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec lekcji do pani Sprout podbiegły cztery osoby, a potem obrzucili się pogardliwym spojrzeniem. Hermiona Granger, Dracon Malfoy, Seamus Finningan i Mattiew Princess stali naprzeciwko siebie.

— Mamy całe kosze! — wykrzyknęli wszyscy w tym samym momencie, a potem spojrzeli po sobie z odrazą. — Teraz punkty!

Pani Sprout patrzyła na nich ze zdziwieniem, zresztą tak jak cała grupa, która przyglądała się im z zaciekawieniem. Hermiona i Draco strzelali w siebie nienawistnymi spojrzeniami, a Seamus i Matt spoglądali na siebie z lekką pogardą. Pokazali w tej samej chwili swoje pełne kosze, a zielarka westchnęła zrezygnowana.

— Będziecie musieli je przeliczyć żebym wiedziała komu mam przyznać te punkty… — mruknęła lekko zażenowana.

Z zaciętym wyrazem twarzy zaczęli liczyć swoje zbiory, wyzywając przy tym na siebie nawzajem. Jednak gdy skończyli, to kolejny raz ich wzrok spoczął na biednej profesorce, która z przerażeniem rozszerzyła oczy. Błagała w myślach, by któreś z nich miało o wiele wyższą liczbę od innych.

- 100 — powiedzieli równo, a potem głośno warknęli. — KURDE!

To jedno słowo pokazywało to co teraz czuła nauczycielka. Była lekko wystraszona, bo wiedziała, że żadne z nich nie odpuści aż nie dostaną punktów. Wywróciła, więc tylko oczami, a potem powiedziała.

— Każdy z was dostaje pięć punktów.

— CO?! — krzyknęli oburzeni. — NIE PO TO TYRAŁEM W TYM GÓWNIE PRZEZ DWIE GODZINY, ŻEBY TERAZ NIE DOSTAĆ TYCH PIĘTNASTU PUNKTÓW!

Kobieta kolejny raz tego dnia się zmieszała i delikatnie zarumieniła. Jednak nie dała po sobie poznać, że przestraszyła się uczniów. Zawsze była stanowcza i zdecydowana, teraz też tak musiało być.

— Koniec i kropka — uniosła wysoko brwi z irytacji. — Nie zmienię swojego zdania, moi drodzy. Możecie już iść.

Czwórka wzburzonych jedenastolatków wyszła pomieszczenia. Byli cali czerwoni z wściekłości. Jak ona mogła tak postąpić?! Przecież to była zniewaga i uczynek godny Azkabanu.

— Głupia, stara mandragora! — warknął Matt.

— Stara wariatka-zielarka! — zawtórowała mu Hermiona.

— Powalona, zidiociała baba! — dodał swoje trzy knuty Draco.

— Jak ta stara purchawa mogła dać na tak mało punktów! — wściekł się Seamus.

— NO WŁAŚNIE! — poparli go wszyscy.

Nagle w ich głowach zrodził się plan, wredny kawał, który mieli zamiar zrealizować.

— Myślicie o tym samym co ja? — zapytało czworo uczniów. — Tak, ja też!

Cichaczem wrócili do szklarni i spojrzeli na swoje kosze i zabrali trzy z czterech. Przecież dała dwadzieścia punktów, co równało się z jednym pełnym koszem fasolek. Wyszli nie zauważeni pomieszczenia, a potem schowali się za drzewem, które stało nieopodal. W tym momencie Hermiona wpadła na pewien pomysł, którym zaraz potem się z nimi podzieliła.

— Mogę dzięki temu stworzyć eliksir… — wyszeptała patrząc na nich jak urzeczona.

Draco wywrócił oczami.

— Co ty znowu pleciesz za głupoty, Granger?

Ona powtórzyła to co przed chwilą blondyn, a potem uśmiechnęła się ironicznie.

— Jeśli przyniesiecie mi szesnaście gałek ocznych ropuchy, osiem fiolek ze śluzem gumochłona, dwadzieścia cztery suszone liście piołunu i osiem pazurów hipogryfa, to stworzę cztery kociołki eliksiru na kaca — wytłumaczyła spokojnie, krzyżując ręce na piersi. — Dla nas czterech, wszystkim nam się to przyda, a ta Sprout sobie zapamięta, żeby z nami nie pogrywać.

Wszyscy podnieśli ze zdziwieniem brwi, a potem szeroko się uśmiechnęli, no może Draconowi wyszedł tylko grymas, ale to już połowa sukcesu. Teraz będą musieli zdobyć tylko składniki i zacznie przyrządzać eliksiry.

— Ja jestem za! — powiedzieli wszyscy, a on wyszczerzyła się do nich, z huncwockim błyskiem w oku. Takiej Hermiony Granger to jeszcze oni nie widzieli.

Podzielili się kto co skołuje i rozeszli się w swoje strony, umawiając się w tym samym miejscu za tydzień. Trzy koszyki z fasolkami wzięła orzechowooka, która jako jedyna z nich posiadała plecak zwiększająco-zmniejszający, więc po paru minutach trzysta strąków warzyw leżało na dnie jej brązowej torby. Rzucili sobie jeszcze ostatnie spojrzenia, mimo iż byli już od siebie daleko, to dalej widzieli rozbawienie i wesołość w swoich oczach. Nawet ten zimny i okropny Draco Malfoy uśmiechał się teraz do swoich wrogów, mając czystość krwi głęboko w poważaniu. Teraz Hermiona zrozumiała dlaczego Jul tak bardzo go lubiła, przecież nawet pesymista by się teraz przy nim uśmiechnął. W tym momencie panna Granger poczuła falę współczucia do swojej przyjaciółki, która straciła przyjaciela, i do niego, swojego wroga, który musiał zakończyć przyjaźń z McCorwin nie z własnej woli. Razem z Seamusem poszli teraz na OPCM, gdzie od wejścia odjęto im dwa punkty za spóźnienie, przez co o mało nie dostali białej gorączki. W przypływie odwagi Hermiona spojrzała wyzywająco na nauczyciela.

— Jak ja już bym chciała, żeby pan przestał tu uczyć! — warknęła z nienawiścią i zajęła swoje miejsce obok zaskoczonej Julii, która tak jak reszta grupy była zdziwiona wyskokiem grzecznej i poukładanej szatynki. Nawet Ślizgoni byli pod wrażeniem jej wyczynem.

— Cóż za bezczelność, Granger… — syknął profesor, którego tak wszyscy nienawidzili. — Gryffindor traci trzydzieści…

Dziewczynka wywróciła oczami, nadal ironicznie się uśmiechając.

— Wolę szlaban, profesorze — zaśmiała się rozbawiona, a wszyscy wytrzeszczyli na nią oczy. Co wstąpiło w tą dziewczynę?

To samo pytanie zadawała sobie sama Hermiona, która nigdy się tak nie zachowywała. Jednak musi kiedyś przyjść taki czas, kiedy będzie trzeba coś zmienić i ten dzień chyba nadszedł. Nie! Co ona gada?! Przecież to niedorzeczne, żeby ONA kpiła sobie z NAUCZYCIELA! To wszystko przez Julię i jej charakter! Zwal wszystko na nią, przecież to tylko jej wina, usłyszała cichy głosik w swojej głowie i zaprzestała obwinianiu przyjaciółki. Podniosła się z miejsca ze spuszczoną głową, wróciła prawdziwa Hermiona Granger.

— Przepraszam, profesorze — I usiadła z powrotem, zaczynając czytać temat. Mężczyzna był zbyt zdziwiony jej zachowaniem, by jakkolwiek zareagować. Nigdy coś takiego się nie zdarzyło, żeby najlepsza uczennica na roku stawiała się profesorowi. Zaiste, tego jeszcze nie grali… Nie wiedział już czego może spodziewać się po tej małej Gryfonce, ale był pewny, że ona może przeszkodzić mu w jego planie. A plan powieść się musi, bo od tego zależy jego życie, a żadna wścibska szlama mu tego nie pokrzyżuje. Zaczęli ważyć podany na tablicy eliksir, a on wszedł do swojego prywatnego gabinetu. Wszyscy byli na tej lekcji wyluzowani i zadowoleni, ktoś w końcu dopiekł temu wrednemu facetowi. Każdy jednak żałował, że Hermiona nie kontynuowała, bo wtedy pewnie dostałby szewskiej pasji, a tego właśnie chcieli. Może po tym zdarzeniu będzie miał do nich większy szacunek i stanie się milszy? Jeśli tak myśleli to byli w błędzie, bo mężczyzna na sam koniec lekcji zadał im naprawdę potworne wypracowanie na pojutrze. Naprawdę zdenerwowani wyszli z sali, a ostatnia osoba trzasnęła drzwiami. Cieszyli się jednak, że teraz została im tylko transmutacja z Krukonami i koniec lekcji, bo będą mieli czas na przygotowanie do balu. Tylko skąd wziął się pomysł na bal z okazji Nocy Duchów? Oczywiście wymyślili go Huncwoci wiele lat temu, kiedy jeszcze sami uczęszczali do Hogwartu. Lubili łamać zasady, więc to był kolejny sposób na zrobienie tego. W nocy zakradli się do wszystkich Pokoi Wspólnych i wywiesili wiadomość o tym, że za tydzień odbędzie się bal. Profesorowie nie mogli tego odkręcić, bo dziewczyny zbyt bardzo się ucieszyły, niektóre od razu wymknęły się do Hogsmade po sukienki. Kiedy, więc się dowiedziały, że to był tylko żart zbuntowały się i powiedziały, że nie będą chodzić na zajęcia jeśli bal się nie odbędzie. I właśnie tak, od kilkudziesięciu lat, jest organizowany bal. Hermiona i Julia od razu poszły do swojego dormitorium, by zacząć się szykować, a chłopcy wybrali się na błonia gdzie zrobili sobie wojnę na liście. Dopiero godzinę przed czasem wrócili do Pokoju Wspólnego i przebrali się w szaty wyjściowe. Ron miał starą, czarną, prostą szatę po starszym bracie, Parcym, a sam chłopak ubrany był w kasztanowy, falbankowy i dziwnie wyglądający garnitur. Kiedy pierwszoklasista zaczął się z niego nabijać powiedział, żeby się nie zdziwił, że w przyszłości też takową dostanie, więc się natychmiast zamknął. Neville zaprosił Cho Chang, która była o rok starszą Krukonką. Harry wybierał się z Hermioną, Ron z Julią, Seamus z Parvati, a Dean szedł z Lavender. Dziewczyny bardzo ładnie wyglądały, miały na sobie różnokolorowe sukienki i balerinki. Mimo iż były młodsze od szóstoklasistek, to prezentowały się nie gorzej od nich. Włosy też miały ładnie upięte, były jak księżniczki. Pięć minut przed rozpoczęciem balu zeszli do Wielkiej Sali, która wyglądała naprawdę wspaniale. Stoły zrobiły miejsce parkietowi, a cztery meble stały z boku przepełnione jedzeniem. Cała sala była udekorowana iście hallowenowo i każdy czuł ten nastrój. Wielu uczniów było poprzebieranych w najróżniejsze potwory, wszystkie kostiumy zachwycały. Byli pewni, że będą się dzisiejszego wieczoru dobrze bawić i nie pomylili się. Tańczyli ze sobą na przemian i co chwilę chodzili się napić. Rozmawiali, śmiali się, dobrze bawili. Muzyka im się podobała, bo każdy z nich lubił Fatalne Jędze, które zostały zaproszone przez Dumbledorea. Kiedy byli już trochę zmęczeni tańcowaniem, to usiedli przy swoim stole, wesoło ze sobą gawędząc. Nagle powstał dyrektor i zaczął swoją mowę.

— Mam nadzieję, że dobrze się bawicie. Za zabawę możecie podziękować dawnym uczniom tej szkoły, na których mówiono Huncwoci, bo to właśnie oni i ich koleżanki ustanowili ten bal, jako tradycję naszej szkoły. Jak co roku tańczymy, jemy, rozmawiamy i bawimy się, więc… Życzę udanego wieczoru, moi mili.

Wszyscy zaczęli klaskać i wiwatować, a potem od razu wrócili do poprzednich czynności. Wielu uczniów się już zmyło i pewnie teraz chodzą gdzieś po Hogwarcie, spędzając razem czas na różnych rzeczach. Im jednak zbyt bardzo się podobało, żeby opuścić mury Wielkiej Sali, nawet Fred i George zostali, chociaż mówili, że wyjdą po pierwszej godzinie. Potem dziewczyny powiedziały, że pójdą się czegoś napić, więc odłączyły się od chłopców. Już w następnej chwili stały przy barku i piły Piwo Lodowe, śmiejąc się wesoło. Opowiadały sobie zabawne momenty ze swojego życia, śmiały się ze znienawidzonego nauczyciela i plotkowały. Po chwili podszedł do nich Draco Malfoy i poprosił Julię na stronę, więc ta niechętnie się zgodziła. Kiedy Hermiona dopiła piwo i zrozumiała, że jej przyjaciółki nie ma już od ponad piętnastu minut to lekko się zirytowała.

— No gdzie ona jest… — szeptała co chwilę, aż w końcu wyszła z Wielkiej Sali na poszukiwania panny McCorwin.

Przed samymi drzwiami leżała jej srebrna bransoletka, więc zaczęła szukać kolejnych śladów tego, że jej przyjaciółka tu była, ale nic więcej nie znalazła. Dlatego zaczęła chodzić od drzwi do drzwi, poszukując zguby. Dopiero przed drzwiami opuszczonej łazienki trafiła na jej kolejną bransoletkę. Otworzyła drzwi kopniakiem i już od wejścia dało się słyszeć krzyki, Julii i jej kuzyna. Zirytowana podeszła do nich i głośno chrząknęła, a oni jak na komendę odwrócili się, a widząc ją wywrócili oczami.

— Mogę wiedzieć o co wy znowu się kłócicie? — zapytała spokojnie, krzyżując ręce na piersi.

— To nie twój interes, szlamo… — syknął arystokrata, obrzucając ją pogardliwym spojrzeniem. — Znowu się wtrącasz w nie swoje sprawy.

— Nie ciebie się pytam, fretko — warknęła, a on mimowolnie się zarumienił na wspomnienie o tym przykrym incydencie. Julia wybuchła głośnym śmiechem, na co on spiorunował ją wzrokiem.

— No co? — wysapała, nadal rozbawiona. — To serio było śmieszne, Malfoy.

Chłopiec prychnął.

— Bardzo…

— Jeśli chcesz wiedzieć co się stało, to ci powiem! — zawołała oburzona, przybierając pozycję bojową. — Ten orangutan mnie tu więzi, twierdząc, że mu coś zrobiłam. Ja! Anioł, nie dziewczyna!

— Ja ci zaraz dam orangutan! — warknął na nią. — To ta małpa sobie wymyśliła, że wszystkie problemy świata to moja wina.

— Bo to prawda, kretynie! — wykrzyknęła zdenerwowana, machając pięściami.

— I widzisz, Granger?! — zawołał, patrząc oskarżycielsko na swojego wroga.

— Co ja?! — warknęła zaskoczona. — Przecież nic ci nie zrobiłam!

— Ale to twoja przyjaciółka!

— A twoja kuzynka!

— No i co z tego? — zapytał lekko zbity z tropu.

— Jesteś głupi jak but.

— Ej, ej, ej! Spokojnie, Mionka… — powiedziała, klepiąc przyjaciółkę po plecach, a Draco uśmiechnął się zwycięsko. — Nie obrażajmy butów, one są przydatne dla społeczeństwa.

Głupi uśmieszek zniknął z jego twarzy, tak szybko jak się pojawił. Prychnął tylko zdenerwowany.

— Mogę w końcu stąd wyjść?

— A czy ja cię trzymam, McCorwin?

— Glo.. Maglo… Maglo… Maglo… Glo…

— Co ty tam do siebie gadasz, Granger?! — warknęli zirytowani.

— Ale to nie ja, imbecyle! — pisnęła przerażona Hermiona, która teraz opierała się o drzwi kabiny.

— Jak nie ty, to… — Przerażeni nie dokończyli. Przed nimi stał Troll, prawdziwy, dorosły, Górski Troll. — AAAAA!

— Widać, że strach jest u was rodzinny! — usłyszeli kolejny pisk Hermiony.

— Ja się wcale nie boję! — krzyknęli oburzeni w tym samym czasie, a maczuga w ręku potwora się zachwiała, a potem opadła na jeden ze zlewów z głośnym trzaskiem. — AAAAA!

— Ta jasne… — prychnęła panna Granger, która teraz stała przed krzyczącymi. — Ale z was tchórze… Jesteście jak… AAAAA!

Właśnie w tej chwili wielka i obleśna ręka podniosła Hermionę, mocno ściskając. Po chwili już Troll wymachiwał nią jak grzechotką, powodując, że dziewczynie zbierało się na wymioty. Potwór machał na przemian obiema rękami, jedną chciał po rozkwaszać Draco i Julię, a drugą próbował uderzyć Hermioną o sufit. W pewnym momencie panna McCorwin wyciągnęła różdżkę i wykrzyknęła:

— Wingardium Leviosa! — Maczuga Trolla uniosła się w powietrzu, wyrywając się olbrzymowi w momencie, gdy miał w nich uderzyć.

Niestety Julia nie znała się za dobrze na tym zaklęciu, więc po chwili potwór leżał na ziemi oszołomiony swoją własną bronią, a Hermiona zeskoczyła z jego rozwartej ręki. Draco patrzył na swoją kuzynkę i na Granger z ledwo wyczuwalnym podziwem.

— Ja jestem tak czysty, że nie chciał mnie nawet dotknąć — powiedział dumnie unosząc głowę.

— Masz rację… — Hermiona kiwnęła głową. — … przecież tylko miał zamiar cię zmiażdżyć tą maczugą, nie?

Kolejna salwa śmiechu wydobyła się z gardła Julii, a Malfoy zazgrzytał zębami. Nagle do łazienki wpadła profesor McGonagall, a zaraz za nią profesor Snape. Obydwoje stanęli jak wryci i wytrzeszczyli oczy najpierw na Trolla, a potem na nich.

— Co tutaj się dzieje?! — wykrzyknęła kobieta.

— A nic ciekawego… — mruknęła z wielkim uśmiechem Julia. — Tak tylko sobie herbatkę pijemy.

— McCorwin… — zaczął Mistrz Eliksirów.

— Woli pan kawę, sir? — zapytała zmartwionym głosem, a dwoje pierwszorocznych o mało nie wybuchło śmiechem.

— Ostrzegam cię…

— Ach… Nie mamy melisy na uspokojenie, ale może ziołowa pomoże.

— Wyczerpujesz moje dobre serce…

— Pan ma zawał?! — wykrzyknęła przerażona. — A pani co tak stoi? Niech mu pani pomoże!

— Przeginasz, drogie dziecko…

— Czy tylko ja w tym Hogwarcie umiem pomagać? — warknęła do siebie, podnosząc spory kawałek umywalki i podchodząc do nieprzytomnego olbrzyma. Nabrała trochę smarków i śliny, a potem wsadziła w ręce Severusa. — Proszę, oto galaretka.

— Weź mnie trzymaj, McGonagall, bo jej coś zrobię — warknął zdenerwowany.

— Zaatakował nas, to chyba logiczne, czyż nie? — zapytała Hermiona spokojne, a wszystkie pary oczu były zwrócone w jej stronę.

— MALFOY WAS ZAATAKOWAŁ? — zawołali w tym samym momencie, a panna Granger załamała nad nimi ręce.

— Trochę się temu Malfoyowi przytyło, nie? — zakpiła, wskazując na Trolla, a nauczyciele połączyli fakty. Kogo ten Dumbledore bierze na pracowników?

— Wyglądać też tak nie wyglądam… — mruknął urażonym tonem, krzyżując ręce na piersi.

— No ja bym się kłóciła — prychnęła Hermiona z wrednym uśmieszkiem. — Ale masz rację… Wcale tak nie wyglądasz.

— Tylko gorzej — dodała swoje trzy knuty Julia, a panna Granger się do niej wyszczerzyła.

Chłopiec wywrócił oczami.

— Powiedziały dwie zakompleksione baby.

— No, spokój mi już! — uniosła trochę głos profesor McGonagall. — Tak w ogóle to co pan tu robi, panie Malfoy? To toaleta dla dziewcząt.

— Ja… yyy… — zająkał się. — Szukałem McCorwin.

Kobieta patrzała na nich spod przymrużonych powiek, a Snape poszedł gdzieś, mówiąc coś o psach, idiotach i nauczycielu od OPCM’u. Jednak jeszcze jedna rzecz interesowała Mistrzynię Transmutacji.

— Chciałeś jej coś zrobić, Malfoy? — zapytała spokojnie, za spokojnie.

— No chyba panią coś boli! — wykrzyknęła zirytowana Julia, mrużąc oczy. — A może zapomniała sobie pani przetransmutować mózgu z kociego na nasze?

Nauczycielka tylko przewróciła oczami.

— Normalnie jak Meadowes… — mruknęła pod nosem, tak by nikt tego nie słyszał.

— A w następnym roku przychodzi jej córka, wtedy to pani będzie mieć przesrane! — zaśmiała się blondynka, uśmiechając się wesoło.

Kobieta tylko westchnęła z rezygnacją.

— Gryffindor i Slytherin zyskują po piętnaście punktów.

— A ta fretka za co dostaje punkty?! — wykrzyknęła panna McCorwin. — Za trzęsienie gaciami?

— Bez dyskusji, dziecko — powiedziała spokojnie, ale na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. — Możecie już wrócić do swoich Pokoi Wspólnych.

Wyszli z łazienki i bez pożegnania odeszli w swoją stronę, nawet nie oglądając się za siebie. Chyba nikt nie myślał, że dzięki temu się polubią? Oczywiście, że na to nikt nie może liczyć, bo między nimi jest zbyt wielka nienawiść.

~*~

Dziewczyny zaczęły opowiadać im o całym zdarzeniu w opuszczonej łazience, a oni patrzyli na nie zaskoczeniu. Nie było ich razem pół godziny, a już zostały zaatakowane przez jakiegoś wielkiego ułoma. Dziwili się, że Malfoy nie uciekł, kiedy tylko zobaczył tego Trolla, ale czego się po nim można spodziewać. Potem zaczęli podejrzewać kto mógłby wpuścić tego potwora do Hogwartu, bo sam raczej ten przygłup nie wszedł. Pierwsze podejrzenia padły na Snapea, bo to on od jakiegoś czasu się dziwnie zachowuje. Coriss nie mógłby to być, bo był zbyt poukładany, wymagający i przestrzegał regulaminu jak ksiądz dziesięciu przykazań. A może ten cały Puszek? Bo dlaczego wielki pies, nie mógłby wpuścić swojego sprzymierzeńca. Na sam koniec zaczęli rozmawiać o meczu z Krukonami, który zbliżał się nieubłaganie. Gryfoni mieli opracowane nową, lepszą taktykę, więc byli pewni, że wygrają. Kiedy już byli trochę zmęczeni stwierdzili, że napiliby się gorącego kakao. Tak, więc opuścili prawie pusty Pokój Wspólny, kierując swoje kroki w stronę kuchni. Dziewczyny uwielbiały gilgotać chichocącą gruszkę, więc zwykle to one to robiły. Weszli do pomieszczenia, a koło nich od razu znalazło się stado skrzatów, kłaniając im się nisko.

— Witamy! — zawołały wszystkie, uśmiechając się do nich promiennie. — Na co macie ochotę?

— Coś ciepłego do picia… — zaczęła Hermiona z wielkim uśmiechem.

— Herbatę?

— Kawę?

— Czekoladę?

— Kakao?

— Coś mocniejszego?

Pytały na przemian, ale oni zdecydowali się na kakao. Jednak to nie wystarczyło skrzatom, którzy natychmiast pojawili się z siedmioma kubkami, z których unosiła się para, podając im je.

— Może macie na coś jeszcze ochotę?

— Paszteciki?

— Ciasteczka wielosmakowe?

— Jakiś obiadek?

— Czekoladę?

— Lizaki?

— Cukierki?

— Może jaką kanapkę?

— A lody chcecie?

Pytały dalej, wskazując na dane danie. Mimo wiedzieli, że niczego już nie wciągną, to mieli ochotę na kanapki, więc właśnie o to poprosili. Po chwili każde z nich trzymało talerzyk w ręce, uśmiechając się wesoło.

— A.. yest… mole… kotlet? — zapytał z pełną buzią Ron, patrząc błagalnie na skrzaty.

— Oczywiście, sir! — wykrzyknął jeden z nich, porywając jego talerzyk i kładąc na niego mięso, a potem z powrotem oddał głodnemu chłopcu.

— Pycha! — zawył rudowłosy, wgryzając się w ładnie pachnącego schabowego. — Najlelsze… jahie w zycu… jadem…

— Nie gadaj z pełną gębą! — warknęła na niego zgorszona Julia. — To nie kulturalne.

— Ty jesteś niekulturalna… — mruknął urażony Ron, kończąc posiłek, który popił resztką kaka.

Dziewczynka prychnęła pogardliwie, ale zaraz potem uśmiechnęła się radośnie.

— Możemy zostawić tutaj Weasleya? — zapytała z nadzieją.

— Niestety nie… — powiedział zawiedzionym głosem Harry, a przyjaciel spojrzał na niego, krzycząc „Zdrajca!”. — Dobra, jak już zjedliśmy, to możemy iść, nie?

— Mhm — zgodzili się wszyscy i wyszli z kuchni, grzecznie dziękując za posiłek.

Weszli po schodach, aż znaleźli się w Sali Wejściowej, a potem skierowali swoje kroki do góry, gdzie poszli znowu wyżej. W następnej chwili schody zaczęły swoją wędrówkę, a potem wylądowali na kolejnym piętrze, gdzie zeszli ze stopni. Podążyli korytarzem, aż znaleźli się przed wielkimi drzwiami. Dean pociągnął za klamkę, ale to nie działało, a zaraz potem usłyszeli krzyki Filcha.

— Niech ja tylko dorwę tych nocnych wędrowników, to im nogi z dupy powyrywam! — wrzasnął, najprawdopodobniej do swojej kotki. — Na szczątki mojej matki, przecież to już zaczyna się robić denerwujące! Jeszcze dzisiaj pójdę do Dumbledorea, bo nikt sobie ze mnie nie będzie pogrywać! Toż to… — zaskoczony nie dokończył. — Co mówisz kochana? Ktoś jest na trzecim piętrze? Na tym nie dozwolonym? Chodź, musimy go złapać!

W tym momencie na ich twarzach pojawiło się przerażenie, a ciemnoskóry dalej bezskutecznie ciągnął za klamkę. Chwilę potem zdenerwowana Hermiona odepchnęła go od drzwi.

— Och… Odsuń się… — warknęła zirytowana, a potem wycelowała różdżką w zamek. — Alohomora!

Coś kliknęło, a wrota same się otworzyły, więc oni korzystając z okazji wsunęli się do środka, zamykając je. W tym momencie kilka rzeczy zdarzyło się na raz. Filch odszedł wrzeszcząc coś o tym jak nienawidzi dzieci, oni krzyknęli widząc potwora przed sobą, a sam trójgłowy pies zawarczał na nich przeraźliwie. Teraz już wiedzieli dlaczego nie mogli wejść na ten korytarz, to chyba było logiczne, że wielkie zwierzę może ich pożreć. Kiedy pies zaczął iść w ich stronę, to oni wybiegli z krzykiem z ciemnego pomieszczenia, a potem popędzili korytarzem, wydostając się z trzeciego piętra. Ruszyli szybko po schodach, by pięć minut później być już w Pokoju Wspólnym Gryfonów, byli zdyszani. Jeszcze przed samym wejściem zdenerwowała ich Gruba Dama, wołając coś o tym, że nie powinni jej budzić w środku nocy, a Julia jej wtedy warknęła, że ona też powinna schudnąć, a jakoś nikt nie robi jej z tego powodu wywodów i kazała jej otworzyć przejście. Przerażeni opadli na kanapę, a więc TO jest ten Puszek…

------ ------ ------

Ten rozdział dedykuję wam wszystkim, jak i każdemu z osobna. 

Dziękuję wam za każdy komentarz, każde wyświetlenie, każdą waszą wiadomość. To dzięki wam tak bardzo kocham pisać <3

No więc... Teraz rozdziały będą pojawiać się 2-3 w miesiącu i mam nadzieję, że mi się to uda :3

No to teraz najważniejsze... Kto nie chcę iść do szkoły i nie chce końca wakacji? :'c

No to do napisania, skrzaty wy moje <3