19. "Mam plan i wspólna zemsta"

Rudowłosy chłopak nie spał już od pewnego czasu i rozmyślał nad tym co wczoraj zrobił. Oni wszyscy mięli rację, zachował się jak ostatni krety i teraz miał ogromne wyrzuty sumienia. Chciał jeszcze raz dostać tak w twarz, żeby tylko to co zrobił się nie zdarzyło. Wiedział, że Julia tak szybko mu nie wybacz, ale zawsze warto spróbować. Gdyby jego brat się o tym dowiedział, to nie Ronald usiedziałby na tyłku przez resztę życia. Zresztą, wszyscy mu to powtarzali. Charlie i Billy, kiedy chciał oddać Ginny „Dziewczyny są nietykalne!”. Ginny, która patrzała na jego wystawioną pięść „Dziewczynek się nie bije!”. Mama i tata zawsze mu wpajali „Kobieta jest delikatna jak kwiat i nawet malutkie muśnięcie może ją zranić”. Jego przyjaciele również „Ron, dziewczyn się nie bije!”. Nawet Madame Pomfrey to wiedziała i go uświadomiła „Zachowałeś się karygodnie i powinieneś natychmiast je przeprosić!”. Zachował się jak bachor i musiał to naprawić, nawet wiedział jak.

— Ruszać dupy! Nie będę czekał przez cały dzień! — wrzasnął, a potem umknął przed lecącymi poduszkami i zamknął się w łazience.

Po parunastu minutach zwolnił łazienkę, zabrał torbę i wyszedł. Natychmiast pobiegł do Skrzydła Szpitalnego poradzić się Harry’ego. Wszedł na palcach i podszedł do jego łóżka. Klepnął przyjaciela lekko po twarzy, a ten się obudził.

— R-Ron…? — zapytał zdezorientowany i zaspany.

— Nie McGonagall w stringach! — zakpił. — Oczywiście, że ja!

— Możesz się tak nie drzeć? — zapytał wyraźnie okularnik.

— Dobra, dobra… — powiedział szybko. — Bo ja jestem głupi, że to zrobiłem i teraz jest mi wstyd za siebie i chciałbym je przeprosić i mam plan.

— Jaki?

— A więc, słuchaj… — wytłumaczył mu pokrótce swoje szatańskie zamiary, a Harry pokiwał zadowolony głową.

— No, wraca nasz Ron! — zaśmiał się wesoło. — Myślę, że ci wybaczą, ale ja na ich miejscu i tak bym ci porządnie przyfasolił!

— W-w-wiem… P-p-przegiąłem i to m-m-mocno… — zająknął się strasznie zawstydzony. — T-teraz wiem co z-zrobiłem i jest mi g-głupio.

— No i powinno. Ron, ty uderzyłeś dziewczynę, w dodatku naszą przyjaciółkę — stwierdził, starając się ukryć zdenerwowanie, ale jakoś mu się nie udało. Weasley poczuł przez to jeszcze większe wyrzuty sumienia.

— Serio? Nie wiedziałem! — warknął zirytowany. — Zapomną i tyle.

— Ty serio jesteś taki tępy?

— Jaki?!

— Tępy!

— A to niby dlaczego?

— Bo nie widzisz w tym nic złego. Tu już nie chodzi o to, czy ją uderzyłeś czy nie, ale o to, że prawdziwy chłopak by tego nie zrobił. Nawet Malfoy to wie, tępaku!

Tym ostatnim zdaniem dotknął Rona do żywego.

— Malfoy? No… Bardzo ciekawe czy nie uderzyłby Julii — powiedział zdenerwowany.

— Nie. To jej kuzyn i nie zrobiłby jej tego.

— Dobra, masz rację… Błagam niech mi wybaczy, bo to poczucie winy będzie mnie dręczyć… — powiedział z żalem.

— Zasłużyłeś na to.

— Tak, wiem. Tylko, że ja naprawdę żałuję i wiem, że to było okropne. Jestem idiotą!

— No, przynajmniej w jednym się zgadzamy! — zaśmiał się okularnik.

— Kiedy wychodzisz?

— Już dzisiaj wieczorem, więc zdążę na twoje przeprosiny.

— No mam nadzieję! — wyszczerzył się. — Kto by nie chciał zobaczyć jak przyjaciel się błaźni?

— No właśnie!

— Twój ojciec też był taki wredny?

— Mam to po mamie! — zaśmiał się kolejny raz.

— Naprawdę?

— Nie, na niby. Żebyś ty wiedział jaka ona potrafiła być wredna! Mówiła mi, że takie idiotki w jej czasach nazwały ją Wredotą Hogwartu. Ale zaszczyt ją spotkał, nie?

— Na moją mamę gadali „sex bomba”, cokolwiek to znaczy — powiedział z uśmieszkiem.

— A wiesz co kiedyś Czarna odwaliła?

— Nie.

— Ale nie mów tego przy niej, bo chyba zabije i po ćwiartuje Łapę.

— Jo, jo. Gadaj!

— Była razem z Syriuszem w damskiej łazience, żeby mieć chwilę dla siebie. No, ale McGonagall nakryła ich na pół rozebranych i cała czerwona na twarzy dała miesięczny szlaban za „obrażanie się w miejscu publicznym”. Łapa jej na to, że na drzwiach wyraźnie pisało „Toaleta dla uczniów. Proszę nie wchodzić”, a ona się wkurzyła i powiedziała „Black jeśli w tej chwili się stąd nie wyniesiesz, to pójdę po dyrektora”. Wtedy oburzona Czarna jej mówi „To my wtedy powiemy, że pani nam przeszkadza w okazywaniu uczuć i nachodzi nas w uczniowskiej toalecie!”, a dalej potoczyło się szybko. Oni mięli szlaban, a ona nie powiedziała nic Dumbledorowi. Koniec.

— O jacie! — zawołał Ron. — To takie romantyczne, że aż mi się rzygać zachciało.

— Akurat tego wspomnienia nie chcę widzieć — poparł go przyjaciel. — Takie to obleśne.

— Ja nie rozumiem jak ci wszyscy starsi mogą tak ciągle wpychać sobie języki do gardeł.

— Obrzydlistwo! — wykrzyknął zdegustowany Harry. — Może dałoby się to znieść gdyby nie te mlaski i wszystkie „ochy”, „achy” i Bóg wie co jeszcze.

— Weź, fuuj! Właśnie w tej chwili obrzydziłeś mi jedzenie do śniadania!

— Ale ty i tak byś nic nie jadł!

— No właśnie. Przez ciebie!

— Kłamiesz! — zawołał, wystawiając w jego stronę oskarżycielko palec.

— Serio?

— Nie, wiesz…

— A, to spoko! — zaśmiał się z ulgą rudowłosym, a jego przyjaciel przejechał sobie otwartą dłonią po twarzy.

— Ty jednak naprawdę jesteś głupi…

— Aha.

— Teraz skończmy z twoją głupotą i przejdźmy do ważniejszych spraw… — zaśmiał się cicho. — Jeśli teraz wszystko zepsujesz, to już po tobie, Ron. One zjedzą cię żywcem.

— Nie no dzięki, stary. Od razu poprawiłeś mi humor. Taki z ciebie optymista jak ze mnie McGonagall w stringach!

— Nie oto mi chodziło, Ron… Nie możesz tym razem popełnić błędu, bo dziewczyny ci nie wybaczą.

— Wkurzasz mnie.

— Od tego są przyjaciele, frajerze.

— Sam jesteś frajerem!

— Nie, bo ty!

— Nie, bo ty!

— Nie, bo ty!

— Och, zamknij się! — warknęli w tym samym momencie, a potem wybuchli głośnym śmiechem.

Na salę weszła pani Pomfrey, a chłopcy od razu zauważyli jej zdenerwowaną minę, która potem przerodziła się w wściekłe oburzenie.

— Ronaldzie Weasley! — zawołała lekko zaspanym głosem. — Jakim prawem przebywasz tutaj o tej porze?!

Chłopiec spojrzał na nią troszeczkę przestraszony, ale po chwili na jego twarzy wykwitł uśmiech.

— Sprawdzam, czy w tym oto miejscu… — zaczął, wskazując na szczelinę pomiędzy szafką a łóżkiem. — …zmieści się sedes.

— Ty mały…! — chłopak nie usłyszał dokończenia, bo głośno się śmiejąc zwiał z SS przed nadlatującą poduszką.

Zatrzymał się, a potem żwawym krokiem ruszył w kierunku Wielkiej Sali. Po drodze spotkał wiele znajomych twarzy i wołał do każdego wesołe „Siema, stary!”, nawet do dziewczyn, które posyłały mu wtedy mordercze spojrzenie i głośno prychały. Nie miał pojęcia o co chodziło tym babom, ale jedno było pewne, lepiej mówić do nich „Siema, stara!” Tak też zrobił, ale i tym razem witały go pomruki niezadowolenia, a niektóre szły na niego z pięściami. Wzruszył więc ramionami i wszedł do WS, a potem zajął swoje stałe miejsce. Obok niego usiedli pozostali chłopcy i uśmiechnęli się do niego pogodnie, na co młody Weasley odetchnął z ulgą. Niestety dziewczyny nie były takie dobroduszne jak oni, usiadły na drugim końcu stołu osoczone siódmoklasistami. Między chłopakami panowała cisza.

—Dobra! — zawołał w końcu Dean, a kilku uczniów spojrzało na niego z zainteresowaniem. — To nie było do was… A ty, Ron, mów co planujesz na zgodę. Pomożemy ci, a ty będziesz najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!

— Idziecie ze mną do Hogsmade? — zapytał, ni z gruszki ni z pietruszki, Ron, a oni spojrzeli na niego zdziwieni.

— Jasne!

— To super! Zabierzcie trochę kasy, okej?

— Serio? Nie pomyślałem — powiedział z ironią Longbottom.

— Bo jesteś głupi, Neville…

— Sam jesteś głupi, Ron!

— Wal się!

— Nie dzięki, zboczeńcu.

— Ron!

— Co?!

— Gówno!

— Zjedz je równo! — zaśmiał się, a zaraz po nim reszta chłopaków.

— Tym razem to ja podziękuję — mruknął zdegustowany Neville.

— No to jaki jest plan? — zapytał podekscytowany Seamus.

— Hogsmade, mój drogi kolego!

— A, no tak… — powiedział i przejechał otwartą ręką po twarzy. — Chyba się nie wyspałem.

— A to niby czemu? — zapytał wesoło Dean.

— Zawsze tak mam przed p… pobytem u babci… — zająkał się lekko przestraszony.

— Coś jej się stało?

— Ym… Jest chora na… na… na białaczkę!

— Tak mi przykro Seamus… — usłyszeli szept za sobą.

Szybko się odwrócili i ujrzeli Hermionę, która miała łzy w oczach. Bez słowa przytuliła przyjaciela, dla niego było to wielkie wsparcie nawet jeśli nie chodziło o jego babcię. Nigdy nie miał wielkiego oparcia podczas pełni, ojciec zamykał go w piwnicy i kładł się spać, a on cierpiał. Teraz poczuł ciepło w okolicach serca, poczuł, że ktoś go wspiera i nic nie oczekuje w zamian. Poza tym, Finningan wcale nie kłamał z tym rakiem… Jego babcia ze strony taty od roku walczy z tą chorobą, więc przynajmniej z tym nie musiał kłamać i oszukiwać. Oddał ten miły gest.

— Dziękuję, Miona… — powiedział z lekkim uśmiechem.

— Po lekcjach porozmawiajmy na błoniach, dobrze? — wyszeptała mu do ucha, tak by tylko on i Julia, która stała za nią, to słyszeli. — Tak, ty też.

— O, fajnie! — powiedziała z radosnym uśmiechem Julia, a potem spoważniała. — Przykro mi, że twoja babcia jest chora.

Ta również mocno go przytuliła i wyszeptała mu jakieś słowa do ucha na co zaczął się głośno śmiać.

— No… okej, to widzimy się na błoniach.

Po słowach przyjaciela dziewczyny spojrzały wrogo w stronę Rona, odwróciły się i wyszły z Wielkiej Sali. Oni nigdy nie zrozumieją kobiet. Wrócili do spożywania posiłku i dalszej rozmowy, którą przerwały im przyjaciółki.

— To może pojedziemy z tobą?

— Wykluczone, Neville. Dumbledore się nie zgodzi.

— Na pewno się zgodzi!

— Ron, w bajki wierzysz?

— Może ucieknijmy!

— Tak Dean, a potem niech nas wyrzucą! — powiedział z sarkazmem Seamus. — I nasze mamy wcale nie będą chciały nas zabić, nie?

— Dobra, dobra… — mruknął Thomas. — Ale gdyby o niczym się nie dowiedziały, to byłoby dobrze, nie?

— Nie!

— Okej. Nie denerwuj się tak, bo jeszcze się zsikasz! — powiedział lekko urażony. — A tak poza tym, to weź ją od nas pozdrów.

— Masz to jak w banku!

— Czekaj! — zawołał Ron. — Mamy dużo słodyczy, to też możemy ci je, dać byś ty dał je jej!

— Jasne. Babcia bardzo lubi czarodziejskie słodycze, przez co mugolskie schodzą na dalsze tory.

— A kiedy jedziesz do niej?

— Jutro wieczorem… Zanim wyjdę, to spakuję wszystko do plecaka.

— Spoko, spoko — opowiedział Neville. — To może pójdziemy na lekcje, bo McGonagall nas zabije?

— Kurde! — zawołał Dean.

— Co się przejmujesz? Powiemy, że byliśmy w kiblu! — powiedział z wielkim uśmiechem Ron.

— Taa. Razem? — zakpił Seamus.

— Dobra, to nie był dobry pomysł! — zaśmiał się Rudy. — A teraz chodźmy.

— No już dobrze…

Lunatycy w pośpiechu ruszyli na transmutacje. Biegli korytarzami o mało nie zderzając się z również spóźnionymi uczniami. Zdyszani w końcu zatrzymali się przed gabinetem profesor McGonagall i głośno się zaśmiali, bo Neville wbiegł w drzwi. Wchodząc do klasy byli pewni, że im się upiekło, no bo gdzie by mogła być McGonagall? Zmieniona w dzbanek, który stał obok tego kota w okularach, czy w co? No i nagle zrozumieli. Ich nauczycielka była ów kotem… Ze spuszczonymi głowami z zawstydzonymi spojrzeniami wymamrotali ciche „przepraszam” i szybko zajęli swoje miejsca, o mało nie zabijając się o własne szaty. Chciało im się skakać z radości, nie dostali ani szlabanu, ani ochrzanu, ani ujemnych punktów. Czuli się jak królowie świata, jakby wszystkich mieli pod władzą i każdym rządzili. Jednak w następnym momencie zaczęła się lekcja, a władzę przejęła Mistrzyni Transmutacji.

— Na stronie numer trzydzieści pięć jest opis zamiany kamienia w cukierka i na odwrót. Przeczytajcie uważnie ten temat i spróbujcie wykonać zadanie — powiedziała spokojnie, a gdy uczniowie patrzyli już w książki zabrała się za pisanie wykładu dla szóstego roku.

Starali się jak mogli by zamienić ten idiotyczny kamień w cukierka, ale po skończeniu zajęć wyszedł im tylko kwaśny piasek. Ciekawe skąd to wiedzieli… Ach, no tak! Ron stwierdził, że może posmakować i to właśnie zrobił. Najlepsze było, kiedy wypluł wszystko i syknął:

— Kwaśśśne!

Tak ich to rozbawiło, że nie wytrzymali i wybuchli śmiechem, a Minevra wygoniła ich z klasy. Po transmutacji mieli eliksiry, które każdy już zdążył znienawidzić. Weszli do klasy i chwilę później zostali z niej wyrzuceni, bo weszli bez pozwolenia. Po odjęciu im po piętnaście punktów pan Corris łaskawie zaprosił ich do klasy i kazał na poczekaniu napisać wypracowanie na temat pierwszego buntu goblinów w 1234 roku. Niechętnie wyciągnęli pergaminy i pióra i zaczęli pisać. Jedyne trzy wypracowania, które były na ocenę Wybitną, napisali Hermiona, Seamus i Matt. Było jedno jedyne Powyżej Oczekiwań, które zdobył Draco Malfoy, a reszta to były same Okropne. Denerwowało ich to, że profesor ich tak potraktował, więc postanowili zemścić się „miłą” niespodzianką. To chyba pierwszy raz w dziejach, żeby Ślizgoni i Gryfoni robili coś wspólnie, ale i sytuacja była wyjątkowa. Harry Potter wyciągnął z kieszeni Cuchnące Czekoladki i Wielkie Malinianki, te pierwsze doprowadzały do potężnych i cuchnących gazów, a te drugie do powiększenia się głowy do tego stopnia, że była większa od blatu stołu. Draco Malfoy wyjął ze swojej torby butelkę dyniowego soku, a Pansy i Julia wrzuciły szybko do środka i odstawiły na jego ławkę. Nauczyciel widząc butelkę pomyślał, że chłopak chce wypić zawartość, więc skonfiskował napój i stwierdził, że zademonstruje na własnej osobie, co blondyn chciał zrobić. Po opróżnieniu całej butelki puścił potężnego bąka, a zaraz potem głowa mu spuchła. Kilka sekund później z jego tyłka gazy leciały jak z karabinu maszynowego, dosłownie „Tru. Tru. Tru. Tru. Co jest?! Tru. Tru. Tru. Tru. Truuu. Co wyście mi zrobili, gówniarze?! Truuuuuuuu!” Uczniowie nie wytrzymali i wybuchli głośnym śmiechem. Śmiali się tak przez dobre dziesięć minut, a gdy zaczęły ich boleć brzuchy przestali i patrzyli z rozbawieniem na nauczyciela OPCM. Mężczyzna oburzony wyrzucił ich z klasy głośno pyrkając. Kolejną ich lekcją było zielarstwo, na którym przesadzali sadzonki Certynki Krwawych do większych doniczek. Kolejną lekcją była Historia Magii i kolejny nudny wykład profesora Binnsa. Połowa uczniów spała, a druga starała się coś zanotować. I to był koniec zajęć, a Lunatycy pędzili już do Hogsmade z wypełnionymi kieszeniami brzęczącymi monetami. Poszli do Trzech Mioteł i podeszli do lady.

— Witamy Madame Rosmerto — powiedział z czarującym uśmiechem Dean. — Mamy do pani pewien interes.

— O, chłopcy! Dawno was nie widziałam! — ucieszyła się kobieta. — Mam zacząć się bać?

Chłopcy bardzo lubili właścicielkę tego baru, była naprawdę zabawna i towarzyska. Mogli z nią pogadać o wszystkim, a ona dawała im za darmo Piwo Kremowe.

— Jak zawsze! — zaśmiał się Ron. — Będzie potrzebna duża ilość alkoholu.

— Nich zgadnę… — zaczęła z wielkim uśmiechem. — Lunatycy robią wielką imprezę, która doszczętnie rozwali Hogwart!

— Jak pani nas dobrze zna! — zawołał wesoło Seamus.

— No to ile chcecie?

— Pięć skrzynki Kremowego Piwa i dwie Ognistej Whisky!

— Szalejecie chłopcy! — zaśmiała się. — No dobra! Zaraz wam przyniosę.

— Czy my już mówiliśmy jak panią lubimy?

— Weasley… — mruknęła lekko zażenowana. — Tylko jak czegoś chcecie!

Zniknęła na zapleczu, ale już po chwili wróciła z siedmioma skrzynkami trunku. Chłopcy schowali je do siatki, którą zaczarowała Hermiona, podziękowali i wyszli. Wrócili do Hogwartu i poszli do Pokoju Wspólnego, z którego po chwili wyszła trójka pierwszoroczniaków, kierując się w stronę błoni.

-------------------------------------------

Hej, skrzaty! :*

Już was przepraszałam, ale jeszcze raz to zrobię. Przepraszam!

Cieszycie się, że Ron nie chce być już idiotą? :D

Dedykuję ten rozdział: Justysi, Adzie i mojej siostrzyczce (przyjaciółce of course) Dejbi <3

Dziękuję za te ponad 7600 wyświetleń, za 380 komentarzy, 25 obserwatorów, 33 posty, które mogłam dla was napisać. Ech... Kocham was, skarby :*

Zgredek ♥