20. "Dla mnie już nie istniejesz i przepraszam"

Siedzieli pod ich ulubionym drzewem, a lekki wiatr delikatnie rozwiewał włosy. Brązowowłosy  miał mętlik w głowie, nie chciał okłamywać przyjaciół, ale nie może przecież powiedzieć im prawdy. Hermiona i Julia spojrzały na siebie, a potem na Seamusa.

— Znamy twoją tajemnicę… — powiedziała w końcu panna McCorwin.

— Jaką?

— Jesteś wilkołakiem… — wyszeptała cicho Granger. — I nic nam o tym nie powiedziałeś.

— Wy się mnie nie brzydzicie? — zapytał zaskoczony chłopiec.

— Czemu tak pomyślałeś?

— Sam nie wiem… Wybacz, Miona, ale po prostu nie znamy się długo i nie byłem pewien czy w stu procentach mogę wam zaufać, rozumiesz?

— Jasne, Sem. Wszystko rozumiem i akceptuję takim jakim jesteś — odpowiedziała najbardziej poważnie jak tylko umiała.

— Ja tak samo, Seamus. Pamiętaj, możesz na nas liczyć, a my zawsze ci pomożemy — Julia była całkiem szczera.

— Ja… Ym… Dziękuję… — zająkał się, a potem szeroko uśmiechnął.

Dziewczyny od razu się na niego rzuciły i mocno przytuliły.

— Jesteście najlepsze, wiecie o tym?

— Zdajemy sobie z tego sprawę! — zaśmiały się wesoło.

— Ależ ja się cieszę, że wy się cieszycie, że ja się cieszę, że my się cieszymy!

— Co?

— No i pacz, Miona! Juleńka musiała wszystko zepsuć, całą naszą zabawę…

— Zła Julia, naprawdę zła Julia!

— Wredni jesteście… — prychnęła oburzona dziewczynka.

— I kto to mówi.

— Granger…

— Tak mam na nazwisko, brawo! — zawołała rozbawiona.

— Hermiona…

— Znasz moje imię, świetnie!

— Miona…

— Uuu! Zdrobnienia, cudownie!

— Do jasnej cholery, Jane!

— Skąd ty znasz moje drugie imię? — zapytała zaskoczona szatynka.

— Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

— Nie.

— Super, po prostu ekstra.

— O co ci chodzi?

— Malfoy tu idzie, a ja zaraz mu walnę! — warknęła. — Przecież mówiłam mu, nie brał włosów na żel, ale on swoje.

— McCorwin…

— To jest nie do wytrzymania.

— Julia…

— I do tego ten kretyński uśmiech.

— Jul…

— Normalnie wygląda jak moja mama.

— McGonagall nago.

— Gdzie? — dziewczynka rozejrzała się zszokowana, a dwójka jej przyjaciół głośno się zaśmiała. — Ha ha ha! Normalnie bardzo śmieszne, aż zapomniałam się śmiać…

— Ale jak szybko zareagowałaś… — wysapał Seamus. — W jedną sekundę byłaś już rozeznana w sprawie.

— O, pacz! — zawołała nagle blondynka. — Hagrid ma na sobie sukienkę!

— Gadasz! Gdzie?

— I kto tu się rozeznaje w sekundę…

— Nie byłem na to przygotowany, to nie fair!

— A ja byłam? O mało co nie dostałam zawału, a ty mi tu gadasz o sprawiedliwości.

— Takie życie. Nikt nie mówił, że będzie wszystko fair.

— A weź spieprzaj, futrzaczku.

— A weź się ode mnie odwal, blondynko. A znasz jeden kawał?

— Masz coś do blondynek? Pacz ile nas tu jest, patafianie.

— Dzięki, że mnie poinformowałaś. Inaczej pewnie bym tłumaczył wam wszystkim po kolei, pewnie pięć razy każdej.

— Finningan!

— Co? — zapytał z wielkim uśmiechem.

— Nawet ja nie jestem taka wredna jak ty…

— Z tym bym się kłóciła… — mruknęła do siebie szatynka i uśmiechnęła się wesoło.

— Coś ty powiedziała?!

— Yyy… A co usłyszałaś?

— Na tyle, bym wiedzieć co o mnie sądzisz.

— A, to wtedy się przesłyszałaś.

— Kłamiesz!

— Nie, ja żartuję. To różnica, kochana! — zaśmiała się wesoło panna Granger.

 — Ale mi różnica…

— Wielka, wielgaśna, ogromna.

— No właśnie nie. Mała, maluśka, maluteńka.

— Rozwalacie mnie, dziewczynki.

— Zamknij się, idioto! — warknęły na przyjaciela, a zaraz potem głośno się zaśmiały.

— Ta zniewaga krwi wymaga! — zaśmiał się i rzucił w nie zerwaną trawą, na co te pisnęły rozbawione.

Usłyszeli kroki, a zaraz potem zobaczyli przed sobą Draco Malfoy, Gregory’ego Goylea i Vincenta Crabbea, którzy uśmiechali się drwiąco.

— O nasza kochana szlamka i zdrajczyni krwi — zakpił, a jego dwaj goryle się zaśmiali. — No i oczywiście Blada Dupa także tutaj z nami jest.

— Daruj sobie, Malfoy… — mruknęła rozbawiona panna Granger. — I lepiej stąd idź, bo marnujesz nasze powietrze.

— Uuu! Patrzcie jaka wyszczekana! — zawył głośno. — Chyba ktoś tutaj za dużo zżarł psich chrupek.

— Ktoś tu chyba zazdrości… Ona przynajmniej nie tleni sobie włosów.

— One nie są tlenione.

— A ja jestem Dumbledore — parsknęła Hermiona.

— Zamknij się, szlamo.

— Ani mi się śni, arystokrato.

— Dzięki za komplement, skarbie… — wyszeptał z jadem.

— Uno, nie masz za co. Dos, pff… komplement jak dla kogo. Tres, skarba to ty możesz sobie w tyłek wsadzić. Cuatro, nie udawaj takiego twardziela, bo i tak ci to nie wychodzi.

Julia wybuchła głośnym śmiechem, a zaraz po niej Seamus.

— Bardzo śmieszne… Naprawdę, strasznie mnie to śmieszy… — prychnął.

— Musi się wtedy bardziej postarać, bo miało cię to ośmieszyć — zaśmiała się panna McCorwin.

— Zamknij się, McCorwin — warknął zdenerwowany. — Ale wiesz co? Chodź mam do ciebie sprawę.

— Nigdzie z tobą nie idę, ulizańcu.

— Bo już się tym obchodzę… — syknął i pociągnął ją w stronę wielkiego dębu.

— Puszczaj mnie popaprańcu! — krzyknęła, a on zakrył jej usta. — Jak… mne… ne… puscis… to…  bede… kszyceć…

— A krzycz sobie ile chcesz! — zaśmiał się wrednie.

— Skolo… sces… — powiedziała i mocno ugryzła go w rękę. — Aaaaa! Pomoooocy! Raaatunku! Aaaaa!

— Dobra, zamknij mordę! — krzyknął, po tym jak zaczęła wrzeszczeć. — Chcę ci coś powiedzieć!

— Aaaa! Co…?

— Gówno.

— I tylko po to robisz z siebie idiotę, bo chce ci się srać?

— Co?! Nie! — zaprzeczył z jadem. — Chodzi o to, moja parszywa kuzyneczko, że twój ojciec kazał ci coś przekazać.

— Tak mnie to obchodzi jak zeszłoroczny śnieg — parsknęła rozbawiona.

— A ja mam głęboko w dupie, to co cię obchodzi — warknął zirytowany. — Twój ojciec mówi, że jesteś najgorszą z jego sześciu córek i powinnaś się za siebie wstydzić. Przyjaźnić się ze szlamami i zdrajcami krwi. Myślałem, że jesteś trochę więcej warta, niż takie coś. Jednak się pomyliłem i to mocno… No i powiedział, że jeśli nie przestaniesz z nimi trzymać, to cię wydziedziczy.

— I właśnie w tym momencie nasze drogi się rozchodzą, Draco — wyszeptała ze spuszczoną głową. — Przekaż tacie, że po nim się nigdy tego bym nie spodziewała, a matce, że jest zwykłą szmatą, która zmusza mojego ojca do takich właśnie wyskoków. Myślałam, że chociaż ty mi zostałeś w tej powalonej rodzince, ale się pomyliłam i teraz żałuję, że zmarnowałam tyle czasu na naszą przyjaźń, Smoku.

— Smokiem jestem tylko dla przyjaciół, McCorwin. To ja żałuję, że zmarnowałem tyle czasu na tak nic nie wartą zdrajczynię krwi… — wysyczał jej prosto w twarz z drwiną.

Zabolało jak jeszcze nigdy dotąd. Jej najukochańszy kuzyn w tej chwili przestał dla niej istnieć. To nie był ten sam kochany Draco, który umiał zawsze jej pomóc, doradzić czy przytulić. Ten chłopiec był podłym, wrednym i bezuczuciowym Malfoyem jak jego ojciec. No tak… I wtedy kłamał mówiąc jej, że nie będzie taki jak Lucjusz, że będzie dobry. U niej w domu też jest do dupy. Matka, która bije całą jej rodzinę, ojciec, który jak głupi się jej słucha, siostry to jakieś powalone pindy, a brat? Szkoda gadać, był taki sam jak teraz Dracon. Na miejscu smutku pojawiła się wściekłość. Niech on lepiej ucieka gdzie pieprz rośnie, bo jak ona go dorwie, to nie będzie czego z niego zbierać. On jest jakiś nienormalny! Przyjaciel… Też jej coś. Zaraz mu da przyjaciela, niech on tylko jeszcze coś powie!

— Poza tym… — zaczął z kpiną. — Ty serio wierzyłaś w tę naszą przyjaźń?

— Ha ha ha! Chyba cię coś jebie! — zaśmiała się bardzo głośno.

— To dobrze, że się rozumiemy — powiedział z wrednym uśmiechem. — Jesteś lekko smutna, Jul.

— Mam na imię Julia, a ty już nie masz prawa się tak do mnie zwracać — prychnęła, krzyżując ręce na piersi.

— Byliśmy przyjaciółmi i to cholernie dobrymi.

— No właśnie, byliśmy… Do tego z twojej strony była to udawana przyjaźń.

— No tak… Dobra, to spadam stąd, McCorwin — powiedział ironicznie. — A ty wracaj lepiej do tych swoich szlamowatych koleżków.

— Nie obrażaj moich przyjaciół! — warknęła i przywaliła mu pięścią w oko, a chłopiec głośno krzyknął.

— Ała! Ała! Ała! — wrzasnął pełnym bólu głosem. — Ona mnie zabiła! Ała! Ała! To boli!

— Nie zabiłam tylko podbiłam oko, a to różnica. Malfoy, Malfoy, ty babo jedna!

— Jak śmiesz, zdrajczyni?!

— Jak śmiesz, zdrajczyni?! — przedrzeźniła go drwiącym głosem. — A śmiem, śmiem.

— Idź stąd!

— Boli cię głowa, idioto?

— Nie, a ciebie?

— To było pytanie retoryczne.

— To też.

— Aha, żal mi ciebie — powiedziała z pogardą.

— Dobra, to ja idę! — warknął i odszedł, starając się zakryć oko.

Blondynka wróciła do dwójki przyjaciół z podniesioną głową, którą od razu spuściła kiedy znalazła się obok Hermiony. Orzechowooka od razu zauważyła, że jest coś nie tak. Spojrzała na nią podejrzliwie, a potem swój wzrok skierowała w stronę blondwłosego Ślizgona.

— Co zrobił ten frajer?

— Nie istnieje dla mnie… — mruknęła rozbawiona.

— Co zrobił?

— Wkurzył mnie.

— Czyli?

— Obraził moich przyjaciół i nakapował się rodzicom.

— A to gnój, niech ja go tylko dorwę… — zagroziła Hermiona.

— Dałam już mu w mordę — powiedziała beznamiętnie.

— Bolało go?

— Jak cholera, prawie się poryczał! — wybuchła nagle śmiechem. — Ma podbite oko, co najmniej…

— Chcę to zobaczyć jutro, kiedy będzie gorzej… — powiedzieli w tym samym momencie Hermiona i Seamus.

Podnieśli się z ziemi i wrócili do PW, gdzie czekali już na nich wszyscy Gryfoni.

— NIESPODZIANKA! — rozległ się wrzask po całym pomieszczeniu.

— O w dupę… — wyszeptała zaskoczona McCorwin. — Co wy odwalacie.

W tym momencie na scenę wszedł Ronald Weasley ze spuszczoną głową.

— Nikt, oprócz kilku osób, nie wie po co tu jesteśmy. Pewnie myślicie, że to kolejna impreza i tak właśnie jest, ale jest to balanga przeprosinowa — powiedział spokojnie. — Hermiono, Julio zachowałem się jak kretyn i bardzo was za to przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczycie…

Zdziwione dziewczyny spojrzały na siebie zaskoczone, a potem przytuliły się do przyjaciela i wyszeptały ciche „Wybaczamy…”, a potem impreza się rozkręciła i trwała do rana.

--------------------------

Hej, skrzaty :*

W tym tygodniu już się rozdział nie pojawi, przykro mi :c

Nie będzie świadectwa z paskiem, a u was? xD

Przepraszam, że w tym rozdziale tyle przekleństw, ale Julka jest czystej krwi ;p

Dedykuję ten rozdział Gabi <3

Zgredek ♥